feel (edited)

a love too much suffocates

a love too less nulifies

love without moderation destroys someone. it nullifies and  suffocates.

a person who endures this is a person who will one day become passive and will not know how to feel it

(many thanks to the person who proof read this... you know who you are... TY men)

living is easy. you just have to inhale and exhale.... having a life? to have a reason for breathing.

i'll close my eyes and i'll drift away... i'll make it through my darkest days

footage in pandacan 8

footage in pandacan 6

footage in pandacan 6

footage in pandacan 5

footage in pandacan 4

footage in pandacan 3

footage in pandacan 2

footage in pandacan 1

hindi pa gaanong ayos..yagit pa

i've got troubled thoughts and self esteem to match

i've got troubled thoughts and self esteem to catch

pandacan

hindi pa tapos at ongoing ang paggawa.

when everything is fucked up... remember not to blame everything on others

kandila

may sinindihan akong kandila... medyo maliit lang at konti na lang. maliit na ung wick... 

unang sindi

namatay

 parang walang pagasa

dahil sa sobrang liit nung sisindihan parang hindi na aapoy

pero sinubukan ko ulit

medyo ok dahil  kahit papaano nagkaroon ng sindi

kinakabahan ako baka mamatay

pero kahit ganon pa man. tinitignan ko

sinusubaybayan ko 

para sa sandaling mamatay ulit ay sisindihan ko

hindi ko papalitan kasi hindi pa ubos

pakonti konti. nagbigay siya ng lakas

lumalaban para lumaki ang sindi.

iniwanan ko na. pero sinusulyapan ko ulit.

may tiwala ako na kaya niya.

pag namatay ulit. andito lang ako at ang posporo para bigyan ito ng ilaw.

feel

a love too much suffocates

a love too less nulifies

love in no moderation destroys someone. it nullifies and yet suffocates.

a person endures this is a person that one day will become passive and don't know how to feel it

tired of playing games

just a little more... persevere

not everyone can become a great artist.... but a great artist can come from anywhere

to those who are cynical... buti nga sa inyo

why do you pray?

understand... when broken down comes from two words. under and stand ... one who understands is a person who is willing to be below under another.

shits happen... all the time...

engrish

comedy

i'm just looking around in youtube then

i stumbled with this one...

dick and rick hoyt.

the ironman challenge


A son asked his father, "Dad, will you take part in a marathon with me?" The father who despite having a heart condition, said, "Yes".

They went on to complete the marathon together. Father and son went on to join other marathons, the father always saying, "Yes" to his son's request of going through the race together.

One day, the son asked his father, 'Dad, let us join the Ironman together; to which his father said, "Yes", too.

For those who don't know, Ironman is the toughest triathlon ever. The race consists of three endurance events of a 2.4 miles (3.86 kilometers) ocean swim followed by a 112 miles (180.2 kilometers) bike ride and ending with a 26.2 miles (42.195 kilometers) marathon along the coast of the Big Island.

Father and son went on to complete the race together.

Based on the TV interview of Dick and Rick Hoyt, Dick, the father explained that Rick while still in his mother's womb, the umbilical chord was wrapped around his neck cutting off oxygen to the brain.

And when Rick was born, the doctor who was looking after Rick told Dick and his wife that Rick would never be able to walk nor talk all his life that it would be best that they put him away. But the Hoyts would not be willing to do such a thing and decided to bring him home instead and decided likewise to treat him just like anyone normal kid. So that when the family went for a swim, Rick went with them and so on and so forth.

It was one day while wathing TV (if my memory serves me right) that Rick saw a benefit marathon for a paralityc child and he wanted to be a part of the benefit marathon. And that started both father and son with their races even while Dick had a heart condition and Rick himself was not well all the time. In fact there were two years where they were not able to join the races because Dick had a heart attack and the other year was that (if I remember it correctly now, Rick was the one who had a problem.

And also based on an article that I read about them, both had so far completed 212 triathlons, 4 15-hour Inronmans. And that it was two years back from today, when Dick had his heart attack, and his doctor said, had it not been his good physical condition on account of the races, he would have died 15 years ago.

Both then via the races have served one another in a loving and wonderful way.

Dick humbly said in the interview when he was called a hero by the interviewer, "I just simply love my family".

And indeed, he loved them even as he loved Rick that much that he committed himself to do the tough physical demands of the races and the triathlons, the Ironman that his son may have the chance to enjoy the races and be a part of life. And in a return show of love and appreciation, Rick says this of his father, "Dad is my hero."

And to end my inputs on the father and son, I'd like to end what Rick says that he likes most...(Rick types using a special machine), he says, "The thing I most like is my dad sit in the chair and I push him once."

drafting... tapos na! design naman at lecheng vis comm... wooohoooo.... solido tong week na ito...

shet... epekto ng kape... tangna malas

marami akong dapat gawin... kaya kailangang gising ako

sinubukan kong uminom ng kape... sa isang malaking mug... cguro yung laki nung mug eh parang mangkok....

timpla... tikim... medyo mapait... lagay ng creamer... hmmm... pait padin.. naparami ata yung kape.. lagay ng asukal... aun... pwede ng inumin... eh medyo malamig na.. 

inum inum inum... 

kumain din ako ng tinapay na may mayonnaise... pangontra.

naubos ng wala pang 10 mins.. 

pota ang sama ng epekto... T.T

parang nanginginig ako... pota... malakas yung tibok ng puso... pahinga muna ako ng konti... hindi ako makagawa... nampucha...

T.T wrong move... 

make haste... but maintain the inner peace. (bow)

what do you do? if you are slowly cracking down because of depression and pressure?... what do you do?

Artist - Kseniya Simonova - Sand Animation - Ukraine's Got Talent 2009 Winner.flv

so... do you think you can express something...

how about connect something to the hearts of the audience and have a small talk...

in this kind of pressure... don't loose your cool.. keep the confidence... enhance the faith.. kaya to

pressure and deadlines? sa lahat ng mga natotorete... can i join?

don't quit if you're tired... quit when you're already done...

sasakyan...

leche.. nakakangawit... hindi talaga ako sanay gumuhit ng sasakyan... X_X

\m/

the great advantage of having nothing is that everything becomes a gain.

Losing everything is at the same time the scariest, as well as the most liberating experience you can have. When you have something, - anything, you've got to protect it from disappearing. And so worry becomes a resident in your heart. When you've got nothing, your heart overflows with gratitude for every offering you receive.

from facebook... 

the great advantage of having nothing is that everything becomes a gain.

compose blog entry

kailangan ko nang tumulog.

kaso andito nanaman ako... sa harap ng computer... bukas yung tv, balita yung palabas... naririnig ko yung huni ng aircon sa kapitbahay namin. tulog na yung mga kasama ko dito... ako? ito gising at tuloy tuloy na tinitipa ang keyboard... nag aassess... sinu nga ba talaga ako...

potah... hindi ko gusto tong pakiramdam na ito... maraming laman ng utak... konti ang lumalabas... 

dito? 

dito lang talaga ako tunay... lumalabas yung kulo na matagal nang nasa akin. hindi yung pabalat na masiyahin, matibay at hindi papatibag... 

mahina kaya ako... hindi lang halata. 

ano ginagawa mo sa buhay?

ito gumuguhet, nagcocomputer, bahay, skul, gawaing bahay, pagiging kuya, pagiging anak. guhet ulit. isip, txt? bihirang magreply, nasasayang nga ang unli sa akin eh. wala akong social life, pinako na ako ng magulang ko dito sa loob ng bahay

eh bkit hindi ka makalabas? san ako lalabas? san ako pupunta? papayagan ka ba? 

eh masaya ka naman ata eh...

maraming bagay ang madaling i fake... ngiti. tawa. saya. emotion. salita... lahat akala mo seryoso, akala mo may alam. pero sa huli wala kang alam. 

pinatay ko na yung tv. sawa na ako sa ingay.... ngayon pindot na lamang ng keyboard ang naririnig ko... tahimik... nakakabingi... 

hindi normal sa taong, papel, lapis, computer at mga kanta ang buhay... 

naniniwala ka ba sa diyos?

oo naman.. hindi ko ikakaila yan... pero wala akong pakialam kung ano man ang aking relihiyon... naniniwala ako... merong isang dakila na nandyan lang... gumagabay... history ng diyos o ng relihiyon? wala din akong pakialam... basta alam ko meron... ang gusto ko lamang malaman dun eh kung ano yung mga paniniwalaan ko... magulo

ngayon... pumasok sa isip na dork ako... talunan... isang weirdo... bkit? 

nagsasalita ako ng walang kausap.... madaldal kahit na walang sumasagot at hindi sigurado kung may papansin... 

pagibig? isang salita na hindi ko alam. pagibig sa pamilya. meron ata ako niyan kaakibat ng respeto. pagibig sa mga babae... hindi ko alam... wala akong alam. pero sigurado akong naghahanap ako ng kalinga... yakap? oks na ako dun... sulit na sulit.... 

hindi ko makuhang magbiro ngayon... hindi ko alam kung bakit... 

minsan iniisip ko din na paano kung mamatay kaya ako... may pupunta ba sa libing? pwedeng wala... pwedeng meron... 

eh paano kung mamatay yung mga kapamilya ko? 

yan ang hindi ko kakayanin.... hindi ko maisip ang mangyayari sa akin... kaya mas ok na kahit ako na lang ang mawala... wag lang ung isa sa mga kinakapitan ko

kaibigan... marami ako niyan... pero ilan lang ang may alam ng kakayanan ko... ilan lang ang nakakaalam ng kulo ko... ilang lang yung hindi nagiging oportunista sa mga kahinaan ko... 

minsan iniisip ko din yung mga kaklase ko nung highschool... sa mga litrato kong nakikita... parang ang saya saya nila... ako? napagiwanan ng panahon... ako yung mahina eh... minsan iniisip ko.... baka nagkulang ako sa talento... kinapos... malas... hindi ako naging maswerte sa bahagi ng buhay ko ngayon...

ano ba ang gusto mong gawin?

marami... gusto kong gumuhit ng muka ng tao... nang babae... dahil kahit sa anime lang hirap akong gumuhit ng babae... gusto kong makagawa ng mural.... gusto kong magluto... gusto kong magkaroong ng buhay... kahit konti... 

puro gusto mo naman... ang selfish mo naman pala...

hindi naman...hindi naman siguro masamang maging selfish paminsan minsan... 

kahit minsan lang

ayan... uminat ka muna... 

magaling ka ba? 

hindi... trying hard lang ako nu... hindi ako magaling gumuhet... hindi ako magaling kumanta... hindi ako magaling magsulat... 

hindi ko alam... parang lahat ng sa mundo... lumilipas. dinadaanan lang ako...kahit na anong sigaw ko... walang pumapansin... walang may pakialam

pagiging masaya? 

isang malaking katanungan... ito ba yung midlife crisis? 

magulo eh... 

hindi madali... nakakatorete... nakakayamot... 

yung cafe world mo! yung mga niluluto mo dun...

wala... mamaya na yun... tatapusin ko muna ito...

oo nga pala... gusto ko din gumawa ng music video. o kaya ng short film... kaso kapos sa materyales... laging kapos... bitin lahat... may kulang...

paminsan minsan gusto ko din kumuha ng mga litrato... mga bagay... tao... o kung ano pa man...

sinungaling ka ba? minsan kung kinakailangan pero madalas... lahat ng sinasabi ko totoo... seryoso akong tao...hindi lang halata... 

ano pa ba?

wala na muna siguro ngayon... medyo ok na ako..

pero kulang pa din eh... XD

ikaw na ba yung hinahanap ko? XD

september 26,2009 (late ang post...)

ang likod ng pinto.. 

It was a gray morning and they all wondered how they would fare.

isang linya sa kantang the general na kinanta ni bamboo... 

09-29-09. kami kami ay nagorganize kung saan kami pwedeng makatulong sa mga nasalanta ni 

ondoy. sa abs-cbn, ayn ang proposal ko. tinawagan ko yung sagip kapamilya. iniiiskedyul kami 

ng linggo ng umaga... malabo so hindi ako um-oo. usap usap sa conference. at napagdiskitahan 

ng grupo, tayo at lumarga bukas sa adamson!

yun marami pang nagulit ng oras na 8 am kita kits sa skul. 

dumating si inay nang gabi. pagod... sumegwey ako...

ma pwede bang sumama bukas? mag....

mamaya na... pagod ako

ayun barado... kaya bumwelo ulit at umahon muna sa kahihiyan. nung medyo ok na.... nag 

paalam na ako. nung una ayaw pa eh... pero pumayag na din kasi gusto din niyang tumulong sa 

mga nasalanta ni ondoy. sabi ko kahit isang supot lang ng damit ok na... so nag prepare siya 

ng isang bag natapos siya ng 11 pm... ok na... lalarga na ako bukas.... oo nga pala nag 

skedule ng jogging mamayang madaling araw....

ang kaso mo... 

nag stretching na ako... handa na akong tumakbo eh... kaso mo 5:30 am... paglabas ko ng 

bahay... balik ulit sa loob. 

ma, wag na nating ituloy, naambon baka magkasakit pa kayo hindi kayo sanay na maambunan 

eh... 

so aun...bumili na lang kami ni mic mic ng pandesal para sa almusal. 

6:30 am hmmmm... prepare na ako sa pag alis eh... ayaw ko din malate..7:15 umalis na ako ng 

bahay... excited... pers taym ko tumulong... gusto ko sana sa maaksyong lugar... kasi idol 

ko ang pawer reyngers sa pagiging maaksyon.... so ayun... dumeretso muna ako sa loob ng 

skul. naghahanap kung saan ilalagay yung dala kong isang supot ng damit. so nakita ko si 

shuvaker (palayaw na binigay ng iba kong ka batch) si alvin na vp ng student government pati 

yung prof namin sa logic na nagaayus. 

pinaiwan sa akin yung mga damit sa office ng prof namin... tapos tumuloy na ako sa meeting 

place. sa gilid ng simbahan.

. .. dumating ako sa meeting place. 7:59... hanepan kasi yung bus na nasakyan ko... hindi 

marunong umapak ng break, palibhasa walang trapik... wala ding sasakyan sa daan. 

hintay hintay... 

ayus  si mark jemil cable... poging pogi ang arrive at himala hindi gaanong late... so 

aun... kwento kwento... usap usap... nagkwento ako ng aking amporgetable experience kay 

ondoy.. ung mga panahon na naginom kami ni ondoy... siya sagot sa drinks... 7:30... hanep 

yung mga kausap namin leyt... ayaw pa naman namin ni fafa jemil. lols.. so hintay hintay pa 

ng konti... tapos may dumating na hindi namin inaasahan... si tsup.... dumating,,, hindi 

kasama sa confe... may dalang isang supot ng de lata.... ang malupit, napansin ko eh may 

resibo pa yung binili niya... XD so pinatanggal ko... medyo nakakahiya kung makikita pa ng 

mga bibigyan yung resibo... tapos dumating si leoben. un batsi na kami papunta sa venue...

ang daming taong tumambad sa amin... ahhmmmm.. hindi pa ata lalagpas ng 25.3... so aun... 

hintay hintay... kwento kwento... kahit papaano nadadagdagan... sila paul, melwin, arwin, 

mariu... basta dumadagdag kahit papaano... tapos. nag attendance kami para sa mga nagdala ng 

goods... 

kung hindi maaksyon dito... sa st. paul na lang tayo sabi ni cable

oo nga... kailangang kailangan nila ng manpower dun... para sa pag rerePACK.

oo nga pards... pwede din sa st. scho

tama... basta sa all girls... kailangan nila talaga ng manpower para sa pagrerePACK

tama... maganda dun... pwedeng isahan. dalawahan... pila pa sila

walang hidden agenda sa panchichicks... purong kawang gawa lang at may halong 500mg ng 

kalokohan... wala kaming magawa eh... hindi pa nag uumpisa ang maaksyong pagrerepack... maya 

maya... pinatawag na para sa briefing ng gagawin ng mga gustong magvolunteer... mga 

naghahanap ng aksyon.... kami yun... ang maaaksyong bata (patok na patok sa araw na yun yung 

word na maaksyon eh... hindi ko alam kung impluwensya ng power rangers)

sa opening words ni mam ragos, hindi ko alam kung anong posisyon niya sa skul... pero admin 

siya, sabi. nangangailangan siya ng tulong para mag assess ng mga casualties ng skul... 20 

students daw... si alvin yung pinaghanap ng tao since na vp siya... kami ang 

napagdiskitahan... ok lang sa amin pero sana, gusto namin yung maaksyon na sa labas ng 

skul.... maputik, madumi yung tipong pagkatapos namin dun... wasted kaming lahat....

pero tinanggap na din namin kahit na medyo alanganin... ok lang... pang warm up... so 

ayun... dinala kami sa office... briefing para sa gagawin naming class c mission... si mam 

ragos eh ok naman... kahit na medyo pang family size siya... ok lang... maayos kausap. may 

paninindigan ang mga bawat salita... lahat ng mga kasama ko ece... ako former... at 

currently... archi.. at ang lokong si mga kaibigan ko... ginatungan pa... simple lang ang 

pinagawa sa amin.. buddy buddy , pupunta sa mga assigned na buildings at specific 

departments para magbigay ng form, na fifill-upan naman ng mga nandun sa dept...pag walang 

tao...ilagay "out" tapos iiwan yung form... at pagbalik kay mam. siya na daw bahala 

sumentensya (sound effects:thunder crashes)... natapos kami eh around 11:26:32 am (barbero 

amp) sa briefing at pinag meryenda muna kami bago madispatch... ang ka buddy ko si fafa 

jems... hindi namin ramdam yung pinagawa maswerte kami kasi sa 2nd floor kami... parang 

walang nangyari... ang nasalanta talaga eh ung nasa 1st floor... dun natoka sila jemil... 

kami natapos kami kaagad at binalik na namin kay mam ragos.tapos tambay...

kanina nag attendance kami... may libre palang lunch yun... ayus... hindi talaga kami 

gagastos ng kahit ano... nag uumpisa na din ang pagrerepack... marami na din ang mga tao... 

lahat excited... natoka kami sa bigas.... tawag nga sa amin eh bigas boys... may taga salok 

ng bigas. taga bukas ng supot na lalagyan ng bigas... at may taga buhol ng supot na may 

laman nang bigas... ako yung taga buhol... XD simple lang yun trabaho pero mabilis ang 

phasing ng bigas boys... kaya kahit papaano medyo nakakangawit din... ang kaso mo... mga 

isa't kalahating sako ng bigas lang ang nandun... konti lang yung trabaho namin... bitin.... 

ito na ba yung aksyong hinahanap namin? parang bitin... 

ayun nabitin nga kami... wala nang dumating na bigas. picture picture muna ako.. tapos 

tingin sa ibang mga classmet na maganda... XD... tapos kain na kami ng lunch... dinadasal na 

namin na sana masama kami sa field.... 

pagkatapos namin kumain... tumambay ulit kami... medyo napagod din... hakot ng mga goods.... 

ikot ikot... kaya pahinga muna kami... tapos

mga chong! sulat kayo dito... yung mga gustong mag field

yun o. maaksyon! yahoo... tara na at mag signup.

kaso... kami yung naghahanap ng aksyon. kami yung maaga... medyo huli pa kami 

nakapagsulat... hmmm... ayb gat a bad piling abawt dis... pero tinawagan ko na din sila inay 

just in case na matuloy kami. XD pumayag naman so tuloy kami sa adbenchur. kaso... tambay 

muna. tapos sabi maya maya ni alvin na yung mga sumama daw punta na sa carpark... ayun... 

natae kami ni jemil... kasi magrerefill pa kami ng tubig. baon para sa pag lalakbay. ayun 

dali dali kaming tumakbo papuntang drinking fountain... tapos nag refill na kami ng tubig... 

pagbalik... 

AY linsyak... asan na sila

pare iniwan na tyo..

takbo kami papunta ng carpark... parang eksena sa amazing race... kami ang kulelat....maya 

maya... nagtatalo talo na kung san sasakay kasi gusto sana namin sama sama... hindi na 

sumama sila rico at jean... nagdate ata... so kami kami nalang... may kasamang isang muse... 

si ever ni leoben.. so ayun... dapat sa van kami... kaso may mga nauna... sawsawers... puno 

na... leche... san kami sasakay... later on. sabi ni shivaker na sa bus daw kami sasakay... 

punta na daw sa kbilang building...

lakad lakad... excited... nagmamadali pa kami ng konti lang

kaso pag dating dun... we're dissimated... leche... mga narsing istudents yung nakasakay... 

puno na... paano kami? medyo hindi na malinaw ang lahat... makakasama ba kami o hindi? 

actually umurong na ako sa likod eh... naisip ko na kung kulang ang isa sa amin... hindi na 

lamang ako sasama... isa pa... baka mas kailangan yung mga nurses dun... ok na sa akin... 

kung baga...kung hindi kami makasama ok na... solb na kasi nakatulong kami kahit sa maliit 

naming makakaya...

matagal tagal din kaming naghintay.... at nakakabwisit pa... yung ibang sawsawers nadagdagan 

pa... kung sinu ung matagal naghintay... mukang hindi pa makakasama.... grrrr... pero buti 

na lang.... andun si cacut... alam niyang maaga kami dun para pumunta sa site... binigyang 

priority kami na makasama... nasakay kami kahit na nakatayo sa bus... ok lang... atleast 

kami ay sasabak... masaya na excited na medyo pagod na din. 

nagdasal kami sa umpisa ng trip...[pause] natapos yung dasal....

nakatayo ako... actually kami... XD nakakangawit.. anxious sa makikita... ano kaya ang 

nandun.... may footprint kaya ng daynosaur... pero iniisip ko din... na sana makatulong 

kami.. kayanin kahit medyo pagod... konting stolen shots, kwento kwento... ako lang ang 

maingay sa amin. haayz... hindi ko din alam... pero maxadong tahimik... may tensyon... may 

tulog. 

nlex... yan na malapit na sa site... hindi ko na nalalaman kung nasan kami... wala lang... 

patingin tingin sa daan... jumojoke... parang wala lang... sila jemil at mario nasa may 

harap... tinitira yung nova chips nila... pinasa naman... nakaramdam ata... kaso hindi din 

ako kumuha... baka mauhaw ako eh... nung maputik na yung daan... lumipat ako sa may pintuan 

para mas makita ko ng maayos. 

crap! maputik nga ...waw,.. may tsiks na dumaan... tapos maputik ulit.. madumi ang daan... 

magulo... naglilinis ang mga tao... matatagalan pa... pero kaya.. yung mga sasakyan binaha 

din... kalunos lunos. hindi magandang pangitain... at... wala pa kami sa site.

nag stop over... may sumakay... taga site... tuloy ulit and drive.... kaso hindi sinara yung 

pintuan... parang kunduktor tuloy ako ng bus... gumatong pa si jemil na bidang bida daw 

ako... XD.... may sumigaw na ale sa labas... 

ay adamson! punta ba kayo sa site? maputik dun... sabi ni ate na may dalang kaldero

ngiti lang ako...

taga site nga sila nakita ko sila dun eh

dumami na yung mga tao. yan na ang site.... sa bungad medyo malinis pa eh... bumaba na kami ng bus at tumambay lang ng konti... tapos naglakad na papunta sa base... isang open lot... may sumisigaw na na

salamat kahit na wala pa kayong nagagawa...

anu ba naman yan... ang pupogi ninyo at pinapaaral kayo ng magulang ninyo tapos tutulong lang kayo dito sa amin.. at mapuputikan [paxenxa na hindi accurate yung memory ko eh...hindi  ko matandaan yung sinabi pero samting layk dat]

yun... excited kami at ibababa na sana namin yung mga relief goods na ni repack namin... kaso pinapabalik... mamaya pa daw yun. bago umalis... so ayun... nag briefing muna... ang gagawin namin eh pupunta sa mga bahay bahay... tapos checheck kung may mga injured at ieendorse sa aming mga nurse... tapos kamustahin yung mga nandun at nasalanta... ang balik sa base ay 6:15

so ayun na... nag aassign na ng mga lugar... buddy buddy daw para hindi magkawalaan at para mas madali mamonitor. maputik talaga at may tendency na mag super slide kaya alalay lang sa paglalakad... naaalala ko tuloy nung highschool days... larong soccer sa isang maputik na field... so tuloy... lakad lakad... maraming hindi na ata mapapakinabangang damit na nakakalat sa labas... may mga bahay na walang laman... na assign kami sa lot 18..  sila ate wilma at juliet... sa labas ng bahay nila andun yung apo ata... o anak... hindi ko madistinguish eh... pero yun... 

noong una naghesitate pa kami pumasok... pero wala akong hiya pati na yung kasama ko.. kaya pinasok na namin yung bahay...pero in a good way... hindi para tumira ng gamit... 

kita sa lagay nila yung hirap... pagkalumo sa mga pangyayari... 

una sa lahat. puro babae sila... asan yung mga asawa? ewan ko lang

pangalawa. walang tubig. kailangan pa nilang umigib sa poso na babayaran pa nila, o kaya naman mag pupunta sa improvised falls sa malapit na pader ka may factory ng tela...(yung pinaghugasan ng mga tela pero ok lang naman daw... kasi malinis)

yung kariton nila na pang igib sana ng tubig... hindi daw sila sigurado kung tinira o natangay  ng baha na may putik... pero may intuition sila na tinangay yun... TINIRA! linsyak na mga tirador yun... kahit sa mga panahon ng sakuna... hindi nakalimutan na magsalba ng gamit... ng iba..

at

pangatlo... lahat ng gamit nila nabasa sa lagpas tao na tubig baha na rumagasa kung san. 

at may alipunga pala sila dahil sa matagal na pagkababad sa putik. walang din silang pagkain dahil walang nahingi sa may skul na malapit

yung nagbigay daw ng relief goods bago sa kanila. nilampasan daw sila.kaya un tomguts na yung mga bagets (wTH? was wid da sentensing) .. naawa kami ni jemil kaya nangako kami na pipitik ng relief goods at kami mismo ang magbibigay... 

tinignan ko yung paligid... madumi pero hindi ako nandidiri dahil.. . hindi ako nandidiri... bakas pa sa loob yung linya kung saan umabot ung tubig.. basa yung bag na ginagamit nung mga bata... sa sahig, nakahiga at natutulog yung 2 bata... walang underwear... si ate wilma ata ... nanlulumo at mangiyak ngiyak habang nagkekwento... may orasan... hindi naman gumagana... yung mga plato at kaldero nakatambay sa isang lugar.... walang tubig kaya hindi maasikaso... yung likod ng pintuan... may kalendaryo ng tanduay... nakapose ung babae... in short... lahat kalunos lunos... hindi maipinta... hindi kaya... 

tinanong ni jemil kung ano ang maitutulong namin... 

sabi nila... wag na daw... kulang sa oras... at baka mabitin lang... kaya sabi nila... balik daw kami kinabukasan. kaso inexplain namin yung hirap ng pagsama.... baka hindi kayanin... pero gagawin namin ang aming magagawa... 

6 something na pala... fall back na kami papuntang site... pero nangako kami na babalik para sa pinitik na relief goods... so ayun nagmamadali na kami pumunta sa aming base... on the way nakita namin yung isang partner... sila mariu at arwen... ma nainjured sa site nila... nabubog.. mabentang mabenta yung si classmate nurse... maraming tinitignan... si mario takot sa dugo kaya hindi niya tinignan yung paglinis ng paa nung casualty... ako as usual naki chuchu... XD 

lumakad na kami sa site... para sa pag didistribute ng relief goods... handa na kaming pumitik... grrrr... nahuli kami.. linsyak! powtaragis... paano na sila wilma... abangan sa susunod na kabanata...

kinausap namin si mam eupenia... inexplain namin yung lagay ng napuntahan namin... hindi namin nakumbinsi na titirahin namin yung relief goods bilang daw yun nung block rep... kaya hindi pwedeng pitikin... nangangamoy anumalya... 

pero stay put lang daw kami. maya maya... si mam... 

pumitik ng nilagang itlog para ibigay sa amin 

para ibigay sa lot 18... ayus... nilagay namin sa bag namin yung mga itlog ni mam.. marami rami din un... kasya para hanggang bukas... 

yahoooo... nasolusyunan na yung aming mumunting problema... nagtransform na kami sa pagiging maaksyon dahil binigyan kami ng 5 minuto para makabalik... paalis na daw.. baka maiwan kami...hindi namin pinaalam sa iba dahil baka mag kainggitan.. masama na... 

takbo kami pabalik ng lot18... medyo delicated... kasi madilim at maputik... not to mention na may mga balakid pa.. pero go lang... the clock is ticking... nakadating kami lugar na pakay... humingi kami ng paumanhin dahil hindi kami nakapitik ng goods at itlog lang ang dala namin... 

pero nagpasalamat sila dahil kahit papaano bumalik kami at hindi nagpaasa... mission accomplished pero naiwan kami ng bus...

joke

umabot kami sa base at pag dating namin saka kami nag fall back sabay sabay... 

lahat ng pagod umurong. gutom? wala na... pawis at pagiging amoy shivaker namin lahat? ok lang sulit lahat ng oras... picture picture ang mga yagit... naghintay kami kung papaano babalik sa bus... medyo malayo at gabi...

siniksik kami sa van... para makapunta sa bus... ok lang... lahat everything is good... pagod kami... tiklop... pero sulit....

maswerte kami... kami yung may lakas tumulong...

hindi nasayang yung panahon na walang pasok... inilaan namin kahit konting lakas namin sa araw na iyon... hindi kami tumiklop at kinaya namin... 

solid! 

\m/

"there are no accidents" master oogway

there are no accidents [ si pepeng pumektus... wag ka nang babalik ha... please ]

kailan mo ba malalaman na mature ka na? hindi naman sa nagmamadali pero parang delayed yung dating nung sa akin... natrapik ata

this is what happens

kapag may kailangang gawin pero wala sa mood... nakakaasay... sumabay pa yung tantrums ng pagkaemo ko... T.T

i don't like people who turns out to be too strong because they already forgot to be weak.

sarap maging ganito

isang maaksyong tao... isang idolo sa pagiging maaksyon to the maks!