katulad ng blog bago dito. wag mo na sigurong basahin kasi wala ka namang mapupulot. [isa pa sa mga basura]
bakit ba may pera? isang piraso ng silver [actually hindi siya puro] o mga papel na may mukha ng mga namatay na tao, may numero, may kulay. pero kung tutuusin eh isang piraso ng papel na drinowingan... kung dadaan sa subject na logic namin, it's the same.
papel din yan.
pero ang galing no, kasi marami kang magagawa pera, makakabili ka ng gamit, kailangan, pagkain, minsan kaibigan daw at tao. nakasalalay din minsan yung kung kailan ka mamamatay, kung may sakit ka n nakamamatay, pag mahirap ka, wala kang laban.
mahirap at mayaman, mga estado ng buhay na kung san eh tinitimbang sa pamamagitan ng simpleng papel. hindi ka makakapg aral kapag wala kang pera, hindi ka makakapunta sa paroroonan pag wla kang pera [maliban na lang kung masipag kang maglakad, may mararating ka kahit papaano]. marami talagang tinitimbang gamit ang papel na yan, minsan pati pagkatao na ng isang tao, nakasalalay na sa pera.
wala tayong magagawa, siguro yun ang uso. pera ang in, out ang tunay na sarili.
pag wala kang pera, hindi ka makakabili ng matitinong damit. dito nababase ang apperance ng isang tao, pag mabaho ka, pag gusgusin ka, wala ka ding bawi sa mga taong kabaliktaran mo na sige lang ang paghuhusga sa iyo.
kung titignan, magulo ang lahat, kanya kanya, at may mga nanggagago at may nag papagago at may pinanganak na yata talaga na gago.
therefore sa panahon ngayon, nababase ang pagkatao at estado mo sa buhay sa pamamagitan ng matinong damit at maraming pera.
kaya gusto ko simple lang ang lahat para kahit papaano, low profile, at hindi mapapansin ng iba.
ang tanong na lang dyan para sa iba eh, bakit ka magsusuot ng kagalang galang kugn hindi mo naman mapaninidigan.
Tuesday, July 29, 2008
Monday, July 28, 2008
i dunno...
warning!
hindi para sa tamad magbasa... so kung tinatamad ka ngayon palang at sa tingin mo walang patutunguhan ang pagbabasa mo nito [ na wala naman talaga ]...
gumawa ka na lang ng ibang pakipakinabang. tulad ng pagtingin sa kawalan hanggang magluha ang mata mo
-_-
gabi na at bukas pa rin ang mga mata ko, kelangang magsipag kahit na ayaw sumunod ng sariling katawan, sa pag aaral ng engineering na aminado akong napasubo lang, hindi ko pinagplanuhan pero isang araw, namulat na lang ako na eto na, 3rd year na pala ako
napalaban na wala akong dala kung hindi isang bolpen na walang laman. lugi! naguumpisa na ang ratratan, ito ako nakayupyop sa isang tabi. takot sa mga pwedeng mangyari.
tagal ko na ring hindi na kapag blog, maswerte na ako, kasi nakabili na kami ng cpu, back on the track na sa pag boblog kahit papaano, teka lang
weyt
para san ko nga pala ginagawa to?
actually hindi ko alam, basta dinadatnan na lang ng topak sa pagsusulat, kung sana ganito nlng ang pag aaral, kahit papaano, makakasuntok ako kahit isa. eh ang kaso mo, labanan ng utak sa pagkalkula ng mga numerong hindi ko alam kung saan ang patutunguhan. nagsosolve ka ng mga problema na ang mga nakaharap sa iyo ay mga loko lokong letra na sinasabi eh 'pangalan ng mga numero'. mag dederive, maghahanap ng voltage, maghahanap kung saan ipapasak ang germanium na diode, isosolve ang voltage ripple, mag iintegrate, maghahanap ng general solution, at kung ano ano pang mga kalokohan na hanggang ngayon eh natataranta at wala pa rin akong alam sa mga pangyayari. ang lupet ng buhay na pinasukan ko, malupit! kasi, umabot ako sa lagay na ito ng hindi ko alam ang nangyayari, kahit papaano, nakakapasa, walang joe, pero hindi ko lang alam kung hanggang saan ang chamba ko. sabi nila, konti nlng daw, oo nga naman, konti nlng kasi 3rd year na ako, konting paghihirap nlng gragraduate na ako. sabi ng iba pero hindi nanggaling sa akin. lakas ng fighting spirit ang kaso mo, hindi ako yung may fighting spirit. sila para sa akin at hindi ako para sa sarili ko.
gusto kong kurso, may linya sa pagdodrowing, kahit paano may math din [pero hindi kasing saklap ng sa engineering], o kaya pagsusulat. wala akong laban sa pinasukan ko, basta ang alam ko gumigising ako sa umaga, naliligo, kumakain, umaalis at pumapasok. araw-araw. linggo-linggo hanggang umabot sa taon, hanggang ngayon.
pero hindi ko alam, bigla na lang nawalang ng gana sa lahat, pakiramdam ko babagsak ako ng hindi bababa sa 2-3 na casualties. tsktsk. hindi ko alam kung saan ko huhugutin ung hinahanap kong gana sa ginagawa ko. nagkakandaletse letse na nga ako eh. seryosong walang joke.,. mahirap, pero kinakaya ko... sana kayanin ko. hindi ako pessimistic pero ang hirap talaga eh. minsan mumulat ka nlng na imbis na excited kang pumasok eh, ang linyang lalabas sa bunganga mo eh 'putek na yan? papasok nanaman ako?'.
ang ibang mga tao, gustong gusto na pumasok sa eskwela, totoo nga siguro, na hindi mo talaga alam ang gusto mo, magiiba rin ung mga pinapangarap mo o visions mo pagdating ng panahon. kung ano ang wala ka, yun ang hahanapin mo. kung hindi ka makapasok sa kolehiyo, papangarapin mo na makatapos ka ng kolehiyo, pero ang iba pag nasa kolehiyo ka na, ayaw ng pumasok. mahirap eh. minsan masaya, pero pag nageexam, maraming asayment, nagpupuyat ka. bumabagsak ka, hindi na masaya
masasabi ba na masaya na ang isang tao kapg ngumingiti? pag tumatawa? o pag humahalakhak ng walang kapararakan hanggang sa ito ay umiyak? siguro, depende na lang sa tumitingin, makikita mo naman na masaya ang isang tao kapag nakita mo,., pero lagi lang natatandaan na hindi porke masaya ka sa labas ay masaya ka sa loob.
mag aaral pa ako sa mechanics kahit na alam ko na wala ring patutunguhan ito.
ngayon natandaan ko na ang silbe ng blog ko!
tapunan ng mga walang kwentang iniisip, basurahan, hindi ko alam kung may pupulot, hindi ko alam kung itatapon ulit.
labasan ng mga kung ano ano... ng walang pakialam ang ibang tao...
sa akin lang.
hindi mo iisipin ang ibang tao habang sinusulat mo, kung hindi, iisipin mo kung ano ang nasa isip mo. wala kang pakialam kung ulit lang. basta kahit papaano.
marunong kang magisip. kahit na walang koneksyon...
hindi para sa tamad magbasa... so kung tinatamad ka ngayon palang at sa tingin mo walang patutunguhan ang pagbabasa mo nito [ na wala naman talaga ]...
gumawa ka na lang ng ibang pakipakinabang. tulad ng pagtingin sa kawalan hanggang magluha ang mata mo
-_-
gabi na at bukas pa rin ang mga mata ko, kelangang magsipag kahit na ayaw sumunod ng sariling katawan, sa pag aaral ng engineering na aminado akong napasubo lang, hindi ko pinagplanuhan pero isang araw, namulat na lang ako na eto na, 3rd year na pala ako
napalaban na wala akong dala kung hindi isang bolpen na walang laman. lugi! naguumpisa na ang ratratan, ito ako nakayupyop sa isang tabi. takot sa mga pwedeng mangyari.
tagal ko na ring hindi na kapag blog, maswerte na ako, kasi nakabili na kami ng cpu, back on the track na sa pag boblog kahit papaano, teka lang
weyt
para san ko nga pala ginagawa to?
actually hindi ko alam, basta dinadatnan na lang ng topak sa pagsusulat, kung sana ganito nlng ang pag aaral, kahit papaano, makakasuntok ako kahit isa. eh ang kaso mo, labanan ng utak sa pagkalkula ng mga numerong hindi ko alam kung saan ang patutunguhan. nagsosolve ka ng mga problema na ang mga nakaharap sa iyo ay mga loko lokong letra na sinasabi eh 'pangalan ng mga numero'. mag dederive, maghahanap ng voltage, maghahanap kung saan ipapasak ang germanium na diode, isosolve ang voltage ripple, mag iintegrate, maghahanap ng general solution, at kung ano ano pang mga kalokohan na hanggang ngayon eh natataranta at wala pa rin akong alam sa mga pangyayari. ang lupet ng buhay na pinasukan ko, malupit! kasi, umabot ako sa lagay na ito ng hindi ko alam ang nangyayari, kahit papaano, nakakapasa, walang joe, pero hindi ko lang alam kung hanggang saan ang chamba ko. sabi nila, konti nlng daw, oo nga naman, konti nlng kasi 3rd year na ako, konting paghihirap nlng gragraduate na ako. sabi ng iba pero hindi nanggaling sa akin. lakas ng fighting spirit ang kaso mo, hindi ako yung may fighting spirit. sila para sa akin at hindi ako para sa sarili ko.
gusto kong kurso, may linya sa pagdodrowing, kahit paano may math din [pero hindi kasing saklap ng sa engineering], o kaya pagsusulat. wala akong laban sa pinasukan ko, basta ang alam ko gumigising ako sa umaga, naliligo, kumakain, umaalis at pumapasok. araw-araw. linggo-linggo hanggang umabot sa taon, hanggang ngayon.
pero hindi ko alam, bigla na lang nawalang ng gana sa lahat, pakiramdam ko babagsak ako ng hindi bababa sa 2-3 na casualties. tsktsk. hindi ko alam kung saan ko huhugutin ung hinahanap kong gana sa ginagawa ko. nagkakandaletse letse na nga ako eh. seryosong walang joke.,. mahirap, pero kinakaya ko... sana kayanin ko. hindi ako pessimistic pero ang hirap talaga eh. minsan mumulat ka nlng na imbis na excited kang pumasok eh, ang linyang lalabas sa bunganga mo eh 'putek na yan? papasok nanaman ako?'.
ang ibang mga tao, gustong gusto na pumasok sa eskwela, totoo nga siguro, na hindi mo talaga alam ang gusto mo, magiiba rin ung mga pinapangarap mo o visions mo pagdating ng panahon. kung ano ang wala ka, yun ang hahanapin mo. kung hindi ka makapasok sa kolehiyo, papangarapin mo na makatapos ka ng kolehiyo, pero ang iba pag nasa kolehiyo ka na, ayaw ng pumasok. mahirap eh. minsan masaya, pero pag nageexam, maraming asayment, nagpupuyat ka. bumabagsak ka, hindi na masaya
masasabi ba na masaya na ang isang tao kapg ngumingiti? pag tumatawa? o pag humahalakhak ng walang kapararakan hanggang sa ito ay umiyak? siguro, depende na lang sa tumitingin, makikita mo naman na masaya ang isang tao kapag nakita mo,., pero lagi lang natatandaan na hindi porke masaya ka sa labas ay masaya ka sa loob.
mag aaral pa ako sa mechanics kahit na alam ko na wala ring patutunguhan ito.
ngayon natandaan ko na ang silbe ng blog ko!
tapunan ng mga walang kwentang iniisip, basurahan, hindi ko alam kung may pupulot, hindi ko alam kung itatapon ulit.
labasan ng mga kung ano ano... ng walang pakialam ang ibang tao...
sa akin lang.
hindi mo iisipin ang ibang tao habang sinusulat mo, kung hindi, iisipin mo kung ano ang nasa isip mo. wala kang pakialam kung ulit lang. basta kahit papaano.
marunong kang magisip. kahit na walang koneksyon...
Tuesday, June 24, 2008
wala na sira na yata buhay ko
paano kapag wala nang natira?
kahit self esteem
wala na ring gana.
tamad na akong pumasok
tamad na akong maglaro
medyo nakakasawa na rin
hindi naman talaga masaya.
wala din naman akong magawa sa ganitong buhay
nagsasabi na ako na hirap na ako
wala namang nakikinig
hindi lang alam ng iba kung gaano kahirap.
kelangan ko na yatang magpatingin sa psychiatrist
kahit self esteem
wala na ring gana.
tamad na akong pumasok
tamad na akong maglaro
medyo nakakasawa na rin
hindi naman talaga masaya.
wala din naman akong magawa sa ganitong buhay
nagsasabi na ako na hirap na ako
wala namang nakikinig
hindi lang alam ng iba kung gaano kahirap.
kelangan ko na yatang magpatingin sa psychiatrist
Sunday, June 22, 2008
titleless
lost in certain uncertainties.
i don't know what to do...
now i'm lost
i simply don't know what to do
hindi ako emo
bahala ka nang mag judge
iba ang sinasabi ng ibang tao sa mga kaya nilang gawin. iba din ang kaya mong gawin kaysa sa sinasabi mo.
lahat daw may kayang gawin... eh paano kung wala kang self esteem at wala kang bilib sa sarili mo dahil sa samutsaring pinagbabatao sa iyo ng mga taong nasa paligid mo?
paano kung ang pangarap mo na lang eh ang hindi gumising ng isang araw at malaman pala na may nag aalala sa iyo...
na pag nawala ka eh may iiyak...
may dadalaw at may manghihinayang.
i don't know what to do...
now i'm lost
i simply don't know what to do
hindi ako emo
bahala ka nang mag judge
iba ang sinasabi ng ibang tao sa mga kaya nilang gawin. iba din ang kaya mong gawin kaysa sa sinasabi mo.
lahat daw may kayang gawin... eh paano kung wala kang self esteem at wala kang bilib sa sarili mo dahil sa samutsaring pinagbabatao sa iyo ng mga taong nasa paligid mo?
paano kung ang pangarap mo na lang eh ang hindi gumising ng isang araw at malaman pala na may nag aalala sa iyo...
na pag nawala ka eh may iiyak...
may dadalaw at may manghihinayang.
Wednesday, June 18, 2008
unibersidad
i lab you... yan ang madalas na sinasabi ng magsingirog... kasama niyan ang mga tawagan nila tulad ng sampaloc at panis na gatas... yung mga tipong pangtandem na tawagan. kanya kanyang labidabs at pakikipaglampungan yan sa daan para sabihin na swit silang dalawa at pwede ng langgamin... yang ang nakikita ko sa bus, daan, at sa marami pang lugar... malufet. basta kanya kanyang taguan ng mga baho yan.... observant lang ako dahil wala naman akong alam sa mga bagay na katulad niyan, kahit saan naman ata eh wala akong alam.
tatawa, makikinig, may magjojoke, may mangbabara, may manghuhuli ng long hair, may mangaasar pag bagong gupit ka
magaaral, tatambay, maglalaro, kakain, iidlip sa library, tutulog sa classrum...
may matanda, may bata, may abnormal, at may mukhang ewan, may mga seryosong scholars, may seryosong prof. at marami din ang hindi sumeseryoso sa mga taong katulad nun.
may nagboboard, may bedspace, may uwian kahit sa sulu pa nakatira. at may nalalate kahit na sa tabi lang ng unibersidad.
may pumupuntang computer shop para mag research, may pumupunta dun para mag laro at may ibang merong sariling computer sa bahay at may laptop pa.
may mayaman, may mahirap pa sa daga, may magandang dinudumog ng tao at may mga panget na minsan eh naaapakan pa sa paa....
may mga groupies, may mga misfits at merong mga misfits na nasa groups...
may astig, may emo, may rakista, at may mga simple lang.
lahat dumadaan sa hirap, lahat dumadapa kapag hirap na. may mga kumakaya at may mga kakayanin. may hirap pero ngumingiti. at may ngumingiti para matakpan ang hirap... may kulang ang budget at may sobra sobra... may pinagpala dahil sa lahat ng grasya ay nasakanila at may hindi mga pinalad. may mga kumpleto araw kapag nakita crush nila at meron mga taong hindi kumpleto ang sem at magkakacancer pag hindi nakapagbagsak ng estudyante. meron din na nagiging kaibigan ng mga estudyante.may working student at meron din na tambay lang. minsan nagaaral. at minsan hindi. may malakas ang boses at meron ding saksakan ng hina. may magaling at may talunan.
lahat niyan nasa university... oo... nakikita ko eh.. malikut lang mata ko... pero mas marami pa akong nakita keysa sa entrance lang na ginagawang exit...
totoo pero medyo sinungaling din..
medyo malinaw
pero sa huli malabo pala
---- good things happen to those who wait.
tatawa, makikinig, may magjojoke, may mangbabara, may manghuhuli ng long hair, may mangaasar pag bagong gupit ka
magaaral, tatambay, maglalaro, kakain, iidlip sa library, tutulog sa classrum...
may matanda, may bata, may abnormal, at may mukhang ewan, may mga seryosong scholars, may seryosong prof. at marami din ang hindi sumeseryoso sa mga taong katulad nun.
may nagboboard, may bedspace, may uwian kahit sa sulu pa nakatira. at may nalalate kahit na sa tabi lang ng unibersidad.
may pumupuntang computer shop para mag research, may pumupunta dun para mag laro at may ibang merong sariling computer sa bahay at may laptop pa.
may mayaman, may mahirap pa sa daga, may magandang dinudumog ng tao at may mga panget na minsan eh naaapakan pa sa paa....
may mga groupies, may mga misfits at merong mga misfits na nasa groups...
may astig, may emo, may rakista, at may mga simple lang.
lahat dumadaan sa hirap, lahat dumadapa kapag hirap na. may mga kumakaya at may mga kakayanin. may hirap pero ngumingiti. at may ngumingiti para matakpan ang hirap... may kulang ang budget at may sobra sobra... may pinagpala dahil sa lahat ng grasya ay nasakanila at may hindi mga pinalad. may mga kumpleto araw kapag nakita crush nila at meron mga taong hindi kumpleto ang sem at magkakacancer pag hindi nakapagbagsak ng estudyante. meron din na nagiging kaibigan ng mga estudyante.may working student at meron din na tambay lang. minsan nagaaral. at minsan hindi. may malakas ang boses at meron ding saksakan ng hina. may magaling at may talunan.
lahat niyan nasa university... oo... nakikita ko eh.. malikut lang mata ko... pero mas marami pa akong nakita keysa sa entrance lang na ginagawang exit...
totoo pero medyo sinungaling din..
medyo malinaw
pero sa huli malabo pala
---- good things happen to those who wait.
Tuesday, June 17, 2008
... tutong ...
sabog ako, nagaalangan, at mukhang sa lagay kong ito walang patutunguhan. seryoso na parang nanggagago.
may tumama yata sa aking sakit eh. hindi ko alam kung katam o talagang pag kasira lang ng tuktok.
bata palang ako nag aaral na ako, 2 years sa pre, 6 sa elem, 4 sa highschool at ngayon sa college. nag aaral pumapasok, e.c.e ang course ko. mahilig akong magdrowing, mag-imagine at magsulat kaya hindi ko ngayon makita ang logic ng pagpasok ko sa ece? kuryente, maraming math... seryosong nagaalangan ako ngayon sa course na kinuha ko. gusto kong magshift pero hindi naman pwede kasi wala naman kaming pera. lugi ka talaga kapag mahirap ka, lalu na ngayon. kung sa langaw eh langaw ka na dumadapo lang sa tae at hindi sa pagkain sa loob ng 5 star restaurant. hirap ka dahil walang pambili ng gamit, hirap ka dahil minsan kulang pamasahe, mahirap kasi nga mahirap nga eh.
sa tingin ng tao, maayos ka, sa iba, gago ka, at sa iba wala lang talaga. kasi nabubuhay tayo sa mundo na ang sinusunod ng tao eh yung trip niya. kanya kanyang trip kung baga.
may tama, may mali. mahirap manimbang. hindi mo alam kung san ka sasama, hindi mo rin alam kung ano iniisip ng ibang tao sa iyo. mahirap minsang tumulong dahil baka sa ibang tao eh mali at ang mangurakot at magdamot ang tama. minsan bawala mag tapon sa daan, pero minsan pwede, pag walang nakakakita. eh ano ang pinagkaiba? iba ang tingin ng mahirap sa mahirap at iba din ang tingin ng mayaman sa mahirap. yung iba 2 yung tingin kasi duling.
paglumipat ka ng course pangit, minsan pag hindi ka lumipat ng course pangit parin.
umpisa palang ng 3 year. patiklop na ko, parang pumasok ako sa mundo na nung una eh kala ko kaya pero nilalamon na pala ako ng pakonti konti.
mahirap na walang inspiration. mahirap na limitado ang pera mo. pero kinakaya. hirap lang...
titiklop na ako ng pakonti konti. hindi alam ng iba pero ikaw. hindi ko din alam.
siguro nga chamba lang yung simula 1 year hanggang ngayon. parang nga nung pinanganak ako eh tsumachamba na ako.
nakakaiyak na hindi ka naman maiyak. asar ka na sa mundo pero tinatawanan ka parin. nagdadasal ka. umaasa. na sana kahit papaano eh kaya. hindi lang naman ako ang hirap kung hindi marami pa pero iba yung pakiramdam na sa iyo yung lahat ng sisi. malaking responsibilidad na masakit sa batok. tinitiklop na lang ang mata pero lumalaban. nakakataranta pero parang wala lang. hindi ko nga alam kung san patutunguhan ko eh. gusto ko lang eh simple pero ang ipinagpipilitan ng marami eh kumplikado. nakakaasar na sa iyo nakatutok lahat ng bungaga at nakatingin ang mata. wala kang kasama kung hindi ang kahihiyan na sasaluhin mo pag bumagsak ka. walang kang excuse. wala kang ibang sisisihin. hindi ko alam kung masasama ako dun sa tao eh balang araw eh walang napatunayan sa sarili at sa mundon tumatawa sa kanya. hindi ka takot tumawid sa ilalim ng truck kahit naka go. hindi ka takot na maglakad sa gitna ng daan kahit nakagreen ang stop light. hindi ka takot bumato ng mga biro kahit na sa likod ng ulo mo eh baka walang tumawa. hindi ka takot pumikit. hindi ako lumuluha kahit kailangan, minsan wala akong pakialam. minsan hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko. parating nakatulala sa hangin...
takot ako na baka hindi ko alam ang gagawin ko. takot ako na baka hindi na ako makaramdam.
takot ako na wala akong magawa sa dikta ng buhay...
na hindi lumaban
kahit konti lang.
may tumama yata sa aking sakit eh. hindi ko alam kung katam o talagang pag kasira lang ng tuktok.
bata palang ako nag aaral na ako, 2 years sa pre, 6 sa elem, 4 sa highschool at ngayon sa college. nag aaral pumapasok, e.c.e ang course ko. mahilig akong magdrowing, mag-imagine at magsulat kaya hindi ko ngayon makita ang logic ng pagpasok ko sa ece? kuryente, maraming math... seryosong nagaalangan ako ngayon sa course na kinuha ko. gusto kong magshift pero hindi naman pwede kasi wala naman kaming pera. lugi ka talaga kapag mahirap ka, lalu na ngayon. kung sa langaw eh langaw ka na dumadapo lang sa tae at hindi sa pagkain sa loob ng 5 star restaurant. hirap ka dahil walang pambili ng gamit, hirap ka dahil minsan kulang pamasahe, mahirap kasi nga mahirap nga eh.
sa tingin ng tao, maayos ka, sa iba, gago ka, at sa iba wala lang talaga. kasi nabubuhay tayo sa mundo na ang sinusunod ng tao eh yung trip niya. kanya kanyang trip kung baga.
may tama, may mali. mahirap manimbang. hindi mo alam kung san ka sasama, hindi mo rin alam kung ano iniisip ng ibang tao sa iyo. mahirap minsang tumulong dahil baka sa ibang tao eh mali at ang mangurakot at magdamot ang tama. minsan bawala mag tapon sa daan, pero minsan pwede, pag walang nakakakita. eh ano ang pinagkaiba? iba ang tingin ng mahirap sa mahirap at iba din ang tingin ng mayaman sa mahirap. yung iba 2 yung tingin kasi duling.
paglumipat ka ng course pangit, minsan pag hindi ka lumipat ng course pangit parin.
umpisa palang ng 3 year. patiklop na ko, parang pumasok ako sa mundo na nung una eh kala ko kaya pero nilalamon na pala ako ng pakonti konti.
mahirap na walang inspiration. mahirap na limitado ang pera mo. pero kinakaya. hirap lang...
titiklop na ako ng pakonti konti. hindi alam ng iba pero ikaw. hindi ko din alam.
siguro nga chamba lang yung simula 1 year hanggang ngayon. parang nga nung pinanganak ako eh tsumachamba na ako.
nakakaiyak na hindi ka naman maiyak. asar ka na sa mundo pero tinatawanan ka parin. nagdadasal ka. umaasa. na sana kahit papaano eh kaya. hindi lang naman ako ang hirap kung hindi marami pa pero iba yung pakiramdam na sa iyo yung lahat ng sisi. malaking responsibilidad na masakit sa batok. tinitiklop na lang ang mata pero lumalaban. nakakataranta pero parang wala lang. hindi ko nga alam kung san patutunguhan ko eh. gusto ko lang eh simple pero ang ipinagpipilitan ng marami eh kumplikado. nakakaasar na sa iyo nakatutok lahat ng bungaga at nakatingin ang mata. wala kang kasama kung hindi ang kahihiyan na sasaluhin mo pag bumagsak ka. walang kang excuse. wala kang ibang sisisihin. hindi ko alam kung masasama ako dun sa tao eh balang araw eh walang napatunayan sa sarili at sa mundon tumatawa sa kanya. hindi ka takot tumawid sa ilalim ng truck kahit naka go. hindi ka takot na maglakad sa gitna ng daan kahit nakagreen ang stop light. hindi ka takot bumato ng mga biro kahit na sa likod ng ulo mo eh baka walang tumawa. hindi ka takot pumikit. hindi ako lumuluha kahit kailangan, minsan wala akong pakialam. minsan hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko. parating nakatulala sa hangin...
takot ako na baka hindi ko alam ang gagawin ko. takot ako na baka hindi na ako makaramdam.
takot ako na wala akong magawa sa dikta ng buhay...
na hindi lumaban
kahit konti lang.
Sunday, June 15, 2008
the continuation...
ok nga naman din maging iba. iba manamit, iba umasta, iba... kung baga, ang gamit mo sa deodorant eh para sa leeg hindi sa kili-kili. hindi ka takot sumubok ng iba, hindi ka takot pero may sense na natatakot ka pero hindi naman pala.
nung bata ako, hindi ko ikinakahiyang nakatikim na ako ng kulangot, bata eh... sinubukan ko at parang nicotine na muntik na akong maadik, pero sa huli pinigilan ako ng magulang ko dahil ang sabi nila konti lang daw ang nutrtional values nito hindi tulad ng junk foods na maraming vitamin V (vetsin) at candy na sagana din sa vitamin A (asukal)...
mahilig akong maglaro, kumain, manood ng power rangers (hanggang ngayon), magtatakbo at kung ano ano pa... kaya naoperhan ako sa appendix. adik eh. kaya simula nun incomplete na ako. mahilig din akong magkulay ng libro nun, magdrowing at kung ano ano pa. ayus. hindi ko alam kung talent yun pero sa tingin ko hindi. gusto ko lang siyang gawin.
jack-of-all-trades. may pagka ako na parang hindi. maraming nadadaan sa tsamba at ang iba eh sa simpleng pagsunod. marunong ako ng maraming bagay simula noon. naaksidenteng natuto lang. pero ayus din.
mahirap na masarap maging iba, sa pananamit, paglakad at kung gusto mo na rin eh sa pagkain. masaya. ang bounderies mo lang eh yung mga taong nagdidikta sa iyo kung ano ang dapat mong gawin.... na hanggang ngayon eh nararanasan parin ng isang simpleng tao katuld ko. masarap daw mabuhay.
baka nga...
baka balang araw makisabay din ako sa usapang yan...
baka nga..
iba yung feeling pag yun yung iniisip mo
baka nga.
may ibang taong hindi nakakaintindi nito
baka nga
moooooooo...
galing sa dodo ng cow...
nung bata ako, hindi ko ikinakahiyang nakatikim na ako ng kulangot, bata eh... sinubukan ko at parang nicotine na muntik na akong maadik, pero sa huli pinigilan ako ng magulang ko dahil ang sabi nila konti lang daw ang nutrtional values nito hindi tulad ng junk foods na maraming vitamin V (vetsin) at candy na sagana din sa vitamin A (asukal)...
mahilig akong maglaro, kumain, manood ng power rangers (hanggang ngayon), magtatakbo at kung ano ano pa... kaya naoperhan ako sa appendix. adik eh. kaya simula nun incomplete na ako. mahilig din akong magkulay ng libro nun, magdrowing at kung ano ano pa. ayus. hindi ko alam kung talent yun pero sa tingin ko hindi. gusto ko lang siyang gawin.
jack-of-all-trades. may pagka ako na parang hindi. maraming nadadaan sa tsamba at ang iba eh sa simpleng pagsunod. marunong ako ng maraming bagay simula noon. naaksidenteng natuto lang. pero ayus din.
mahirap na masarap maging iba, sa pananamit, paglakad at kung gusto mo na rin eh sa pagkain. masaya. ang bounderies mo lang eh yung mga taong nagdidikta sa iyo kung ano ang dapat mong gawin.... na hanggang ngayon eh nararanasan parin ng isang simpleng tao katuld ko. masarap daw mabuhay.
baka nga...
baka balang araw makisabay din ako sa usapang yan...
baka nga..
iba yung feeling pag yun yung iniisip mo
baka nga.
may ibang taong hindi nakakaintindi nito
baka nga
moooooooo...
galing sa dodo ng cow...
Subscribe to:
Posts (Atom)