... tutong ...

sabog ako, nagaalangan, at mukhang sa lagay kong ito walang patutunguhan. seryoso na parang nanggagago.

may tumama yata sa aking sakit eh. hindi ko alam kung katam o talagang pag kasira lang ng tuktok.

bata palang ako nag aaral na ako, 2 years sa pre, 6 sa elem, 4 sa highschool at ngayon sa college. nag aaral pumapasok, e.c.e ang course ko. mahilig akong magdrowing, mag-imagine at magsulat kaya hindi ko ngayon makita ang logic ng pagpasok ko sa ece? kuryente, maraming math... seryosong nagaalangan ako ngayon sa course na kinuha ko. gusto kong magshift pero hindi naman pwede kasi wala naman kaming pera. lugi ka talaga kapag mahirap ka, lalu na ngayon. kung sa langaw eh langaw ka na dumadapo lang sa tae at hindi sa pagkain sa loob ng 5 star restaurant. hirap ka dahil walang pambili ng gamit, hirap ka dahil minsan kulang pamasahe, mahirap kasi nga mahirap nga eh.

sa tingin ng tao, maayos ka, sa iba, gago ka, at sa iba wala lang talaga. kasi nabubuhay tayo sa mundo na ang sinusunod ng tao eh yung trip niya. kanya kanyang trip kung baga.

may tama, may mali. mahirap manimbang. hindi mo alam kung san ka sasama, hindi mo rin alam kung ano iniisip ng ibang tao sa iyo. mahirap minsang tumulong dahil baka sa ibang tao eh mali at ang mangurakot at magdamot ang tama. minsan bawala mag tapon sa daan, pero minsan pwede, pag walang nakakakita. eh ano ang pinagkaiba? iba ang tingin ng mahirap sa mahirap at iba din ang tingin ng mayaman sa mahirap. yung iba 2 yung tingin kasi duling.

paglumipat ka ng course pangit, minsan pag hindi ka lumipat ng course pangit parin.

umpisa palang ng 3 year. patiklop na ko, parang pumasok ako sa mundo na nung una eh kala ko kaya pero nilalamon na pala ako ng pakonti konti.

mahirap na walang inspiration. mahirap na limitado ang pera mo. pero kinakaya. hirap lang...

titiklop na ako ng pakonti konti. hindi alam ng iba pero ikaw. hindi ko din alam.


siguro nga chamba lang yung simula 1 year hanggang ngayon. parang nga nung pinanganak ako eh tsumachamba na ako.



nakakaiyak na hindi ka naman maiyak. asar ka na sa mundo pero tinatawanan ka parin. nagdadasal ka. umaasa. na sana kahit papaano eh kaya. hindi lang naman ako ang hirap kung hindi marami pa pero iba yung pakiramdam na sa iyo yung lahat ng sisi. malaking responsibilidad na masakit sa batok. tinitiklop na lang ang mata pero lumalaban. nakakataranta pero parang wala lang. hindi ko nga alam kung san patutunguhan ko eh. gusto ko lang eh simple pero ang ipinagpipilitan ng marami eh kumplikado. nakakaasar na sa iyo nakatutok lahat ng bungaga at nakatingin ang mata. wala kang kasama kung hindi ang kahihiyan na sasaluhin mo pag bumagsak ka. walang kang excuse. wala kang ibang sisisihin. hindi ko alam kung masasama ako dun sa tao eh balang araw eh walang napatunayan sa sarili at sa mundon tumatawa sa kanya. hindi ka takot tumawid sa ilalim ng truck kahit naka go. hindi ka takot na maglakad sa gitna ng daan kahit nakagreen ang stop light. hindi ka takot bumato ng mga biro kahit na sa likod ng ulo mo eh baka walang tumawa. hindi ka takot pumikit. hindi ako lumuluha kahit kailangan, minsan wala akong pakialam. minsan hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko. parating nakatulala sa hangin...

takot ako na baka hindi ko alam ang gagawin ko. takot ako na baka hindi na ako makaramdam.

takot ako na wala akong magawa sa dikta ng buhay...


na hindi lumaban


kahit konti lang.