so why do you live?

well it is certainly not fully for other people. for some maybe but not for people. 

truth. it is something that someone cannot fully grasp. so if someone tells you, "they know the truth", well ask for yourself. there are somethings that you can entertain but doesn't necessarily that you extract and believe in it. some are worth but not all.

it is safe to say that even you. 

yes. you.

don't know yourself, fully. even your capabilities. there is no one that can measure and truly hold it. there are large spaces for improvement. there is no such thing as limitations. everything is possible, maybe not now but tomorrow.

don't give a damn for someone that tells you not to do things. no one knows better of yourself than you do. you don't do things for someone, fully; but you do it because you want it for yourself. you asked for it. 

don't do things for others, so that you can blame them if it back fires. for if that time comes. you failed yourself, twice.

freedom, it is given to us for a reason. you are free to do what you want, what you need, for someone or for yourself. but freedom is not not perfect as it is said. 

complications will come. everything is not perfect for life is as it is. don't get me wrong, but life is for you to shine in doing good, doing what you want, and doing for others; all at the same time. 

parents, family, friends, they give you restrictions, yes restrictions I say. but think of it as a choice for like knowledge; entertain but doesn't necessarily that you extract and believe in it

life is unmeasurable of words. well it is. 

and soon you'll find it's complications and you're the only one who can understand it's complications, do something about it, and function well with it.

life is like everything that you see.

for someone, somewhere, he/she has a different perspective about it.

so why do you live?

spirit of thy christmas part 2

kanina. nagsimba kami para sa misa de gallo. i was not up to it actually. because the whole day, i was agitated... it wasn't such a pleasure to be mad at everything. 

sakto lang yung dating namin. so it is christmas, yan ang theme ng halos lahat ng simbahan ngayon. it was a so so mass, until the homily

remember the last blog, if you had read. yung matanda sa labas ng church. it was interviewed by father nolan, yung preciding priest na nag celebrate ng mass. 

dolor ang pangalan niya. ang ibig sabihin daw nun eh pain. so it is written everywhere. noong ininterview siya ni fr. ang expected daw na sasabihin ni aling dolor. 

puro reklamo. kung gaano kahirap ang buhay, na sa tanda niyang noong eh nakakapagod. 

but everything back fired. XD. and sinabi daw ni aling dolor.

maraming mababait na tao sa mundo. 

oh crap! 

na hindi daw siya humihingi pero may mga nagbibigay at ipinagpapasalamat niya yun. hindi ako sigurado sa lahat. pero nalaman ko na pasko na nga. na wala yung mga material things. hindi importante yung noche buena. it's not what others ask for you but it is what you ask for yourself. sometimes. akala mo malalim ka na. marami kang alam pero in the end wala kang alam. really. hindi ganun kadaling aminin. sometimes, kung sinu pa yung hindi mo aakalain na malungkot ang pasko, sila pa pala yung kumpleto. 

masakit ngayon yung mata ko at nagluluha. nasundot ng hanger kanina. 

bakit ko ibinlog to?

i just want to share kung ano yung nakita ko. naranasan ko sa pasko. na makita sana ng ibang tao yung pasko sa mata ko.

si aling dolor. wala sa harap ng simbahan. siguro tulog. siguro kumakain. 

salamat sa kanya.

sobrang kulang nung tinapay na naibigay ko para sa binigay niya sa akin

merry christmas to you and your family.

spirit of thy christmas

puto bungbong, bibingka, malamig na simoy ng hangin, christmas rush in finding good gifts, simbang gabi, christmas party and still many more. 

these are the things that complete the spirit of christmas, but still, many are lacking something. maybe the warmth that comes enclosed with the spirit of christmas itself. 

so last december 18, 2009. naganap yung infused bday nila arwin and lex and also, parang yung christmas party namin. kami kami lang. tawanan, may nadagdag, may mga hindi sumipot, may nagaway pa ata at may halong tampururut. the whole week itself, masaya kasi 2 christmas party eh. yung isa nung 12-05-09 pero kasama nung mga classmates ko sa design. no photos of it. maybe some. pero hindi ko pa din nakikita. anyweys, balik tayo noong 18. ok yung inuman sa  juicemio ata ung pangalan nung restobar. ata. sulit. libre eh. inum, tawa, kwento, kain, soundtrip gamit ang i-touch ni tin and so on. nakadalawang bote lang ako ng san mig light. hindi naman kasi ako umiinom eh, and also i don't want to challenge myself to take it to the point na hindi ko alam kung ano ginagawa ko. 2 bottles = dizzy, kasabay ng pagkahilo ko yung fireworks sa moa... 

medyo maaga ako umuwi. kailangan eh. kahit na gusto kong tumambay. may kasabay ako pauwi, kabado siya kasi race against time eh. tepok siya pag dating sa bahay. well, nahabol naman ata yung time and safe siya nakauwi. 9:15 to be exact... nakarating kami sa balwarte namin. siya umuwi na, ako dilemma pa din kung mag aanticipated simbang gabi.

magsisimba, uurong. nagtext na ako kay mama na mag aanticipated mass ako. so tumuloy na ako. 

on the way inside the church, sa may gate nito. meron akong nakitang matanda. nakaupo sa side walk, may mga sakong dala. payat madungis. 

diretso lang ako sa loob ng church. wala pang mass... cguro 9:30 pm yung mass... naghintay ako, pero hindi ako mapakali. parang binubulate yung pwet ko. then

sigh.

tumayo ako sa upuan. made the sign of the cross and genuflected. lumabas ako... at tumingin sa matanda. naghanap ako ng tindahan.

unang tindahan, sarado. 

lakad lakad. 

pangalawa... pabili nga po.... may tinapay po ba kayo?... 

wala eh, biscuit lang.

pangatlo... may tinapay po ba kayo?... 

wala eh

pangapat... malayo na ako sa simbahan... 

naispatan ko ung tinapay sa magsasara ng tindahan.

magkano po sa ______

ito? _____ lang. 

alam mo na ung ginawa ko.

umalis ako sa tindahan. bumalik sa simbahan, pero hindi sa loob. dun lang ako sa may labas. sa may gate...

'nay kumain na po ba kayo?

iling.

may kasama po ba kayo?

dyan lang kami sa may ______

ahhh...

binigay ko na... hindi ko na pinatagal yung suspense.

nay kainin niyo po yan malamig po ngayon.

tango

umalis na ako. pauwi.

nakatalikod na ako ng sambitin ni lola ang merry christmas. ako naman ngayon ang tumango. 

alam kong may kasama siya. pero hindi ako sigurado kung sinu. medyo malapit lang sila pero malayo din. matanda na siya, malamig ang gabi. hindi ko alam yung ginawa ko. medyo nahihiya pa nga ako kasi medyo marami yung tao na dumadaan eh. hindi ako sanay na pinagsisigawan yung ginawa ko. pero bakit ko binlog? hindi ko din alam. para siguro may maiba lang.

akala ko nasa loob ng simbahan makikita yung hinahanap ko.

asa labas pala. 

maraming dumadaan na parang wala lang. hindi ko naman alam kung ano yung tumatakbo sa mga isip nila. kung magbibigay din o hindi. hindi din ako sigurado sa pakiramdam ko. mabigat kasi na magaan eh. 

pero pagkatapos nun. alam ko sa sarili ko na may naiba. kahit papaano.

naramdaman ko yung medyo pasko na feeling. kulang man. pero atleast mabuting umpisa siguro yun.

the spirit of christmas isn't inside the church.. something much better is outside it... dig deep

thea

Walking alone
Alone I am cold
Hopeless and dry
Tears in my eyes

Perfect night
I shelter to my own eternally
Of my lonely soul


And then she came
And grace by its voice
An echo whisper for a lovely cause

Dressed with a smile
A never ending sign

This is my chance
To feel an empty life

If you fall

I will carry your show
For this I thank
To hold everything above

Burn this life
Of fame and fantasy
An ending hymn
To those who lead their need

Forever hold your pain
For I will give you same

Hold my hand
Don't let go
For all I know
I'll be seeing you from above

bth

Memories consume like opening the wounds
I'm picking me apart again
You all assume
I'm searching in my room
Unless I try to start again
I don't want to be the one the battles always choose
Cuz inside I realize that I'm the one confused

I don't know what's worth fighting for
Or why I have to scream...
I don't know why I instigate
And say what I don't mean...
I don't know how I got this way
I know it's not alright...
So I'm breaking the habit
I'm breaking the habit tonight

Clutching my cure
I tightly lock the door
I try to catch my breath again
I hurt much more than any time before
I have no options left again
I don't want to be the one the battles always choose
Cuz inside I realize that I'm the one confused

I don't know what's worth fighting for
Or why I have to scream...
I don't know why I instigate
And say what I don't mean...
I don't know how I got this way
I'll never be alright...
So I'm breaking the habit
I'm breaking the habit tonight

I'll paint it on the walls
Cuz I'm the one that falls
I'll never fight again
and this is how it ends...

I don't know what's worth fighting for
Or why I have to scream...
But now I have some clarity to show you what I mean...
I don't know how I got this way
I'll never be alright...
So I'm breaking the habit
I'm breaking the habit
I'm breaking the habit tonight 

gnothi seauton

i see myself in capeta XD

will be busy enough

kahit ganito lang ako. nakakapagod din. may mga panahon na nakakapagod maging anak.

in a pinch

meaninglessness

life become becomes absurd...

meaninglessness becomes the "thing" if things are going endlessly in a cycle, a cycle that has no meaning at all.

life check.

"drive" is nowhere

"goal" is messed up and is splitting of to many places

"self-esteem" don't know where it is

several things in life is a mess. friends, family, career

they say that thinking about meaningless things like those must be a thing of the past and needs to be beaten. be positive. 

positivity is just something that is not written in books. it's mean't to be learned by experience. 

things are easy said than done.

i don't know how to loosen up. my heart is beating fast. always. 

do you know how it feels?

kwistyun!

Answer these questions about your high school and college life. 

1. Which school did you go to?

HS: don bosco technical college mandaluyong

College: adamson university

2. Fave Subjects:

HS: shop practice, drafting, p.e., recess, uwian  

College: viscomm, theo, philo, drafting, free time

3. Worst Subjects

HS: computer lab ata nung 1st year... pinatawag p c ermats kasi ang baba ng grades ko

College: ee theory, tech writing, yung mga subjects na connected sa ece... ok naman sana but i hate to admit it... wala akong naintindihan eh..

4. Memorable Teachers/Professors:

HS: lahat...i mean everyone... tama lang sila... hindi terror hindi maxaxdong maluwag... sulit lahat. 

College: maraming prof... yung mga nakakausap ko hanggang ngayon... alam na nila kung cnu yun

5. Ever been called to the guidance/discipline office?

HS: yes... yung exam na pinakuha... tsaka nung nakabasag kami salamin na accident lang... XD

college: hindi pero ako pumunta ng kusa dun... nagpaadvise ako nung magshishift ako. 

6. Tambayan sa Campus

HS: sa harap ng gym, stone tables sa may football field, sa amici. sa loob ng gym.

College: cs walkway, library

7. Ever been absent because you just want to?

HS: yep

College: yep xD

8. Ever been reprimanded by a teacher/professor in front of the whole class?

HS: hindi pa naman..

College: hindi

9. Good boy or mean boy.

HS:------

College: ------- 

i don't classify myself...

10. Career Plan

HS: bwahahahahaha... architecture or fine arts

College: ece [failed] architecture [on the process]

11. Memorable Moments

HS: everything in highschool... damn, pero pakiramdam ko hindi ko nagawa lahat... bdtrip

College:[ on the process ]

12. My friends would describe me as:

HS: tomas. 

College: ______ fill in the blank 

13. Do you regret going to that school?

HS: hell no

College: nope. 

14. Most important lesson learned:

HS: hs is too short... but still forms what your are going to be

College: ---------

overhaul

maybe life has no equal trade. maybe you can give up all you've got and get nothing back but still even if i can't prove it's true i have to try

bwelo lang ako ng konti... sana magawa ko ng tama

saving many words for a certain thing

pasukan na bukas. mag papainclude then have a class... 1st class... philisophy O_O

tula

higit ka sa maganda

higit sa makikita ng mata at matatanaw ng diwa

higit sa maipipinta ng awit at malililok ng salita

higit sa malilipadng pangarap at masisisid ng tula

by

rogelio manglicmot

so what if you're not loved... so what if your not praised... so what if you feel lonely... so what if you feel that you are dead. just walk forward. no one's going to bother about you... live, for yourself eventhough you have no dreams at all

how can i disable the meebo bar in multiply?

feel (edited)

a love too much suffocates

a love too less nulifies

love without moderation destroys someone. it nullifies and  suffocates.

a person who endures this is a person who will one day become passive and will not know how to feel it

(many thanks to the person who proof read this... you know who you are... TY men)

living is easy. you just have to inhale and exhale.... having a life? to have a reason for breathing.

i'll close my eyes and i'll drift away... i'll make it through my darkest days

footage in pandacan 8

footage in pandacan 6

footage in pandacan 6

footage in pandacan 5

footage in pandacan 4

footage in pandacan 3

footage in pandacan 2

footage in pandacan 1

hindi pa gaanong ayos..yagit pa

i've got troubled thoughts and self esteem to match

i've got troubled thoughts and self esteem to catch

pandacan

hindi pa tapos at ongoing ang paggawa.

when everything is fucked up... remember not to blame everything on others

kandila

may sinindihan akong kandila... medyo maliit lang at konti na lang. maliit na ung wick... 

unang sindi

namatay

 parang walang pagasa

dahil sa sobrang liit nung sisindihan parang hindi na aapoy

pero sinubukan ko ulit

medyo ok dahil  kahit papaano nagkaroon ng sindi

kinakabahan ako baka mamatay

pero kahit ganon pa man. tinitignan ko

sinusubaybayan ko 

para sa sandaling mamatay ulit ay sisindihan ko

hindi ko papalitan kasi hindi pa ubos

pakonti konti. nagbigay siya ng lakas

lumalaban para lumaki ang sindi.

iniwanan ko na. pero sinusulyapan ko ulit.

may tiwala ako na kaya niya.

pag namatay ulit. andito lang ako at ang posporo para bigyan ito ng ilaw.

feel

a love too much suffocates

a love too less nulifies

love in no moderation destroys someone. it nullifies and yet suffocates.

a person endures this is a person that one day will become passive and don't know how to feel it

tired of playing games

just a little more... persevere

not everyone can become a great artist.... but a great artist can come from anywhere

to those who are cynical... buti nga sa inyo

why do you pray?

understand... when broken down comes from two words. under and stand ... one who understands is a person who is willing to be below under another.

shits happen... all the time...

engrish

comedy

i'm just looking around in youtube then

i stumbled with this one...

dick and rick hoyt.

the ironman challenge


A son asked his father, "Dad, will you take part in a marathon with me?" The father who despite having a heart condition, said, "Yes".

They went on to complete the marathon together. Father and son went on to join other marathons, the father always saying, "Yes" to his son's request of going through the race together.

One day, the son asked his father, 'Dad, let us join the Ironman together; to which his father said, "Yes", too.

For those who don't know, Ironman is the toughest triathlon ever. The race consists of three endurance events of a 2.4 miles (3.86 kilometers) ocean swim followed by a 112 miles (180.2 kilometers) bike ride and ending with a 26.2 miles (42.195 kilometers) marathon along the coast of the Big Island.

Father and son went on to complete the race together.

Based on the TV interview of Dick and Rick Hoyt, Dick, the father explained that Rick while still in his mother's womb, the umbilical chord was wrapped around his neck cutting off oxygen to the brain.

And when Rick was born, the doctor who was looking after Rick told Dick and his wife that Rick would never be able to walk nor talk all his life that it would be best that they put him away. But the Hoyts would not be willing to do such a thing and decided to bring him home instead and decided likewise to treat him just like anyone normal kid. So that when the family went for a swim, Rick went with them and so on and so forth.

It was one day while wathing TV (if my memory serves me right) that Rick saw a benefit marathon for a paralityc child and he wanted to be a part of the benefit marathon. And that started both father and son with their races even while Dick had a heart condition and Rick himself was not well all the time. In fact there were two years where they were not able to join the races because Dick had a heart attack and the other year was that (if I remember it correctly now, Rick was the one who had a problem.

And also based on an article that I read about them, both had so far completed 212 triathlons, 4 15-hour Inronmans. And that it was two years back from today, when Dick had his heart attack, and his doctor said, had it not been his good physical condition on account of the races, he would have died 15 years ago.

Both then via the races have served one another in a loving and wonderful way.

Dick humbly said in the interview when he was called a hero by the interviewer, "I just simply love my family".

And indeed, he loved them even as he loved Rick that much that he committed himself to do the tough physical demands of the races and the triathlons, the Ironman that his son may have the chance to enjoy the races and be a part of life. And in a return show of love and appreciation, Rick says this of his father, "Dad is my hero."

And to end my inputs on the father and son, I'd like to end what Rick says that he likes most...(Rick types using a special machine), he says, "The thing I most like is my dad sit in the chair and I push him once."

drafting... tapos na! design naman at lecheng vis comm... wooohoooo.... solido tong week na ito...

shet... epekto ng kape... tangna malas

marami akong dapat gawin... kaya kailangang gising ako

sinubukan kong uminom ng kape... sa isang malaking mug... cguro yung laki nung mug eh parang mangkok....

timpla... tikim... medyo mapait... lagay ng creamer... hmmm... pait padin.. naparami ata yung kape.. lagay ng asukal... aun... pwede ng inumin... eh medyo malamig na.. 

inum inum inum... 

kumain din ako ng tinapay na may mayonnaise... pangontra.

naubos ng wala pang 10 mins.. 

pota ang sama ng epekto... T.T

parang nanginginig ako... pota... malakas yung tibok ng puso... pahinga muna ako ng konti... hindi ako makagawa... nampucha...

T.T wrong move... 

make haste... but maintain the inner peace. (bow)

what do you do? if you are slowly cracking down because of depression and pressure?... what do you do?

Artist - Kseniya Simonova - Sand Animation - Ukraine's Got Talent 2009 Winner.flv

so... do you think you can express something...

how about connect something to the hearts of the audience and have a small talk...

in this kind of pressure... don't loose your cool.. keep the confidence... enhance the faith.. kaya to

pressure and deadlines? sa lahat ng mga natotorete... can i join?

don't quit if you're tired... quit when you're already done...

sasakyan...

leche.. nakakangawit... hindi talaga ako sanay gumuhit ng sasakyan... X_X

\m/

the great advantage of having nothing is that everything becomes a gain.

Losing everything is at the same time the scariest, as well as the most liberating experience you can have. When you have something, - anything, you've got to protect it from disappearing. And so worry becomes a resident in your heart. When you've got nothing, your heart overflows with gratitude for every offering you receive.

from facebook... 

the great advantage of having nothing is that everything becomes a gain.

compose blog entry

kailangan ko nang tumulog.

kaso andito nanaman ako... sa harap ng computer... bukas yung tv, balita yung palabas... naririnig ko yung huni ng aircon sa kapitbahay namin. tulog na yung mga kasama ko dito... ako? ito gising at tuloy tuloy na tinitipa ang keyboard... nag aassess... sinu nga ba talaga ako...

potah... hindi ko gusto tong pakiramdam na ito... maraming laman ng utak... konti ang lumalabas... 

dito? 

dito lang talaga ako tunay... lumalabas yung kulo na matagal nang nasa akin. hindi yung pabalat na masiyahin, matibay at hindi papatibag... 

mahina kaya ako... hindi lang halata. 

ano ginagawa mo sa buhay?

ito gumuguhet, nagcocomputer, bahay, skul, gawaing bahay, pagiging kuya, pagiging anak. guhet ulit. isip, txt? bihirang magreply, nasasayang nga ang unli sa akin eh. wala akong social life, pinako na ako ng magulang ko dito sa loob ng bahay

eh bkit hindi ka makalabas? san ako lalabas? san ako pupunta? papayagan ka ba? 

eh masaya ka naman ata eh...

maraming bagay ang madaling i fake... ngiti. tawa. saya. emotion. salita... lahat akala mo seryoso, akala mo may alam. pero sa huli wala kang alam. 

pinatay ko na yung tv. sawa na ako sa ingay.... ngayon pindot na lamang ng keyboard ang naririnig ko... tahimik... nakakabingi... 

hindi normal sa taong, papel, lapis, computer at mga kanta ang buhay... 

naniniwala ka ba sa diyos?

oo naman.. hindi ko ikakaila yan... pero wala akong pakialam kung ano man ang aking relihiyon... naniniwala ako... merong isang dakila na nandyan lang... gumagabay... history ng diyos o ng relihiyon? wala din akong pakialam... basta alam ko meron... ang gusto ko lamang malaman dun eh kung ano yung mga paniniwalaan ko... magulo

ngayon... pumasok sa isip na dork ako... talunan... isang weirdo... bkit? 

nagsasalita ako ng walang kausap.... madaldal kahit na walang sumasagot at hindi sigurado kung may papansin... 

pagibig? isang salita na hindi ko alam. pagibig sa pamilya. meron ata ako niyan kaakibat ng respeto. pagibig sa mga babae... hindi ko alam... wala akong alam. pero sigurado akong naghahanap ako ng kalinga... yakap? oks na ako dun... sulit na sulit.... 

hindi ko makuhang magbiro ngayon... hindi ko alam kung bakit... 

minsan iniisip ko din na paano kung mamatay kaya ako... may pupunta ba sa libing? pwedeng wala... pwedeng meron... 

eh paano kung mamatay yung mga kapamilya ko? 

yan ang hindi ko kakayanin.... hindi ko maisip ang mangyayari sa akin... kaya mas ok na kahit ako na lang ang mawala... wag lang ung isa sa mga kinakapitan ko

kaibigan... marami ako niyan... pero ilan lang ang may alam ng kakayanan ko... ilan lang ang nakakaalam ng kulo ko... ilang lang yung hindi nagiging oportunista sa mga kahinaan ko... 

minsan iniisip ko din yung mga kaklase ko nung highschool... sa mga litrato kong nakikita... parang ang saya saya nila... ako? napagiwanan ng panahon... ako yung mahina eh... minsan iniisip ko.... baka nagkulang ako sa talento... kinapos... malas... hindi ako naging maswerte sa bahagi ng buhay ko ngayon...

ano ba ang gusto mong gawin?

marami... gusto kong gumuhit ng muka ng tao... nang babae... dahil kahit sa anime lang hirap akong gumuhit ng babae... gusto kong makagawa ng mural.... gusto kong magluto... gusto kong magkaroong ng buhay... kahit konti... 

puro gusto mo naman... ang selfish mo naman pala...

hindi naman...hindi naman siguro masamang maging selfish paminsan minsan... 

kahit minsan lang

ayan... uminat ka muna... 

magaling ka ba? 

hindi... trying hard lang ako nu... hindi ako magaling gumuhet... hindi ako magaling kumanta... hindi ako magaling magsulat... 

hindi ko alam... parang lahat ng sa mundo... lumilipas. dinadaanan lang ako...kahit na anong sigaw ko... walang pumapansin... walang may pakialam

pagiging masaya? 

isang malaking katanungan... ito ba yung midlife crisis? 

magulo eh... 

hindi madali... nakakatorete... nakakayamot... 

yung cafe world mo! yung mga niluluto mo dun...

wala... mamaya na yun... tatapusin ko muna ito...

oo nga pala... gusto ko din gumawa ng music video. o kaya ng short film... kaso kapos sa materyales... laging kapos... bitin lahat... may kulang...

paminsan minsan gusto ko din kumuha ng mga litrato... mga bagay... tao... o kung ano pa man...

sinungaling ka ba? minsan kung kinakailangan pero madalas... lahat ng sinasabi ko totoo... seryoso akong tao...hindi lang halata... 

ano pa ba?

wala na muna siguro ngayon... medyo ok na ako..

pero kulang pa din eh... XD

ikaw na ba yung hinahanap ko? XD

september 26,2009 (late ang post...)

ang likod ng pinto.. 

It was a gray morning and they all wondered how they would fare.

isang linya sa kantang the general na kinanta ni bamboo... 

09-29-09. kami kami ay nagorganize kung saan kami pwedeng makatulong sa mga nasalanta ni 

ondoy. sa abs-cbn, ayn ang proposal ko. tinawagan ko yung sagip kapamilya. iniiiskedyul kami 

ng linggo ng umaga... malabo so hindi ako um-oo. usap usap sa conference. at napagdiskitahan 

ng grupo, tayo at lumarga bukas sa adamson!

yun marami pang nagulit ng oras na 8 am kita kits sa skul. 

dumating si inay nang gabi. pagod... sumegwey ako...

ma pwede bang sumama bukas? mag....

mamaya na... pagod ako

ayun barado... kaya bumwelo ulit at umahon muna sa kahihiyan. nung medyo ok na.... nag 

paalam na ako. nung una ayaw pa eh... pero pumayag na din kasi gusto din niyang tumulong sa 

mga nasalanta ni ondoy. sabi ko kahit isang supot lang ng damit ok na... so nag prepare siya 

ng isang bag natapos siya ng 11 pm... ok na... lalarga na ako bukas.... oo nga pala nag 

skedule ng jogging mamayang madaling araw....

ang kaso mo... 

nag stretching na ako... handa na akong tumakbo eh... kaso mo 5:30 am... paglabas ko ng 

bahay... balik ulit sa loob. 

ma, wag na nating ituloy, naambon baka magkasakit pa kayo hindi kayo sanay na maambunan 

eh... 

so aun...bumili na lang kami ni mic mic ng pandesal para sa almusal. 

6:30 am hmmmm... prepare na ako sa pag alis eh... ayaw ko din malate..7:15 umalis na ako ng 

bahay... excited... pers taym ko tumulong... gusto ko sana sa maaksyong lugar... kasi idol 

ko ang pawer reyngers sa pagiging maaksyon.... so ayun... dumeretso muna ako sa loob ng 

skul. naghahanap kung saan ilalagay yung dala kong isang supot ng damit. so nakita ko si 

shuvaker (palayaw na binigay ng iba kong ka batch) si alvin na vp ng student government pati 

yung prof namin sa logic na nagaayus. 

pinaiwan sa akin yung mga damit sa office ng prof namin... tapos tumuloy na ako sa meeting 

place. sa gilid ng simbahan.

. .. dumating ako sa meeting place. 7:59... hanepan kasi yung bus na nasakyan ko... hindi 

marunong umapak ng break, palibhasa walang trapik... wala ding sasakyan sa daan. 

hintay hintay... 

ayus  si mark jemil cable... poging pogi ang arrive at himala hindi gaanong late... so 

aun... kwento kwento... usap usap... nagkwento ako ng aking amporgetable experience kay 

ondoy.. ung mga panahon na naginom kami ni ondoy... siya sagot sa drinks... 7:30... hanep 

yung mga kausap namin leyt... ayaw pa naman namin ni fafa jemil. lols.. so hintay hintay pa 

ng konti... tapos may dumating na hindi namin inaasahan... si tsup.... dumating,,, hindi 

kasama sa confe... may dalang isang supot ng de lata.... ang malupit, napansin ko eh may 

resibo pa yung binili niya... XD so pinatanggal ko... medyo nakakahiya kung makikita pa ng 

mga bibigyan yung resibo... tapos dumating si leoben. un batsi na kami papunta sa venue...

ang daming taong tumambad sa amin... ahhmmmm.. hindi pa ata lalagpas ng 25.3... so aun... 

hintay hintay... kwento kwento... kahit papaano nadadagdagan... sila paul, melwin, arwin, 

mariu... basta dumadagdag kahit papaano... tapos. nag attendance kami para sa mga nagdala ng 

goods... 

kung hindi maaksyon dito... sa st. paul na lang tayo sabi ni cable

oo nga... kailangang kailangan nila ng manpower dun... para sa pag rerePACK.

oo nga pards... pwede din sa st. scho

tama... basta sa all girls... kailangan nila talaga ng manpower para sa pagrerePACK

tama... maganda dun... pwedeng isahan. dalawahan... pila pa sila

walang hidden agenda sa panchichicks... purong kawang gawa lang at may halong 500mg ng 

kalokohan... wala kaming magawa eh... hindi pa nag uumpisa ang maaksyong pagrerepack... maya 

maya... pinatawag na para sa briefing ng gagawin ng mga gustong magvolunteer... mga 

naghahanap ng aksyon.... kami yun... ang maaaksyong bata (patok na patok sa araw na yun yung 

word na maaksyon eh... hindi ko alam kung impluwensya ng power rangers)

sa opening words ni mam ragos, hindi ko alam kung anong posisyon niya sa skul... pero admin 

siya, sabi. nangangailangan siya ng tulong para mag assess ng mga casualties ng skul... 20 

students daw... si alvin yung pinaghanap ng tao since na vp siya... kami ang 

napagdiskitahan... ok lang sa amin pero sana, gusto namin yung maaksyon na sa labas ng 

skul.... maputik, madumi yung tipong pagkatapos namin dun... wasted kaming lahat....

pero tinanggap na din namin kahit na medyo alanganin... ok lang... pang warm up... so 

ayun... dinala kami sa office... briefing para sa gagawin naming class c mission... si mam 

ragos eh ok naman... kahit na medyo pang family size siya... ok lang... maayos kausap. may 

paninindigan ang mga bawat salita... lahat ng mga kasama ko ece... ako former... at 

currently... archi.. at ang lokong si mga kaibigan ko... ginatungan pa... simple lang ang 

pinagawa sa amin.. buddy buddy , pupunta sa mga assigned na buildings at specific 

departments para magbigay ng form, na fifill-upan naman ng mga nandun sa dept...pag walang 

tao...ilagay "out" tapos iiwan yung form... at pagbalik kay mam. siya na daw bahala 

sumentensya (sound effects:thunder crashes)... natapos kami eh around 11:26:32 am (barbero 

amp) sa briefing at pinag meryenda muna kami bago madispatch... ang ka buddy ko si fafa 

jems... hindi namin ramdam yung pinagawa maswerte kami kasi sa 2nd floor kami... parang 

walang nangyari... ang nasalanta talaga eh ung nasa 1st floor... dun natoka sila jemil... 

kami natapos kami kaagad at binalik na namin kay mam ragos.tapos tambay...

kanina nag attendance kami... may libre palang lunch yun... ayus... hindi talaga kami 

gagastos ng kahit ano... nag uumpisa na din ang pagrerepack... marami na din ang mga tao... 

lahat excited... natoka kami sa bigas.... tawag nga sa amin eh bigas boys... may taga salok 

ng bigas. taga bukas ng supot na lalagyan ng bigas... at may taga buhol ng supot na may 

laman nang bigas... ako yung taga buhol... XD simple lang yun trabaho pero mabilis ang 

phasing ng bigas boys... kaya kahit papaano medyo nakakangawit din... ang kaso mo... mga 

isa't kalahating sako ng bigas lang ang nandun... konti lang yung trabaho namin... bitin.... 

ito na ba yung aksyong hinahanap namin? parang bitin... 

ayun nabitin nga kami... wala nang dumating na bigas. picture picture muna ako.. tapos 

tingin sa ibang mga classmet na maganda... XD... tapos kain na kami ng lunch... dinadasal na 

namin na sana masama kami sa field.... 

pagkatapos namin kumain... tumambay ulit kami... medyo napagod din... hakot ng mga goods.... 

ikot ikot... kaya pahinga muna kami... tapos

mga chong! sulat kayo dito... yung mga gustong mag field

yun o. maaksyon! yahoo... tara na at mag signup.

kaso... kami yung naghahanap ng aksyon. kami yung maaga... medyo huli pa kami 

nakapagsulat... hmmm... ayb gat a bad piling abawt dis... pero tinawagan ko na din sila inay 

just in case na matuloy kami. XD pumayag naman so tuloy kami sa adbenchur. kaso... tambay 

muna. tapos sabi maya maya ni alvin na yung mga sumama daw punta na sa carpark... ayun... 

natae kami ni jemil... kasi magrerefill pa kami ng tubig. baon para sa pag lalakbay. ayun 

dali dali kaming tumakbo papuntang drinking fountain... tapos nag refill na kami ng tubig... 

pagbalik... 

AY linsyak... asan na sila

pare iniwan na tyo..

takbo kami papunta ng carpark... parang eksena sa amazing race... kami ang kulelat....maya 

maya... nagtatalo talo na kung san sasakay kasi gusto sana namin sama sama... hindi na 

sumama sila rico at jean... nagdate ata... so kami kami nalang... may kasamang isang muse... 

si ever ni leoben.. so ayun... dapat sa van kami... kaso may mga nauna... sawsawers... puno 

na... leche... san kami sasakay... later on. sabi ni shivaker na sa bus daw kami sasakay... 

punta na daw sa kbilang building...

lakad lakad... excited... nagmamadali pa kami ng konti lang

kaso pag dating dun... we're dissimated... leche... mga narsing istudents yung nakasakay... 

puno na... paano kami? medyo hindi na malinaw ang lahat... makakasama ba kami o hindi? 

actually umurong na ako sa likod eh... naisip ko na kung kulang ang isa sa amin... hindi na 

lamang ako sasama... isa pa... baka mas kailangan yung mga nurses dun... ok na sa akin... 

kung baga...kung hindi kami makasama ok na... solb na kasi nakatulong kami kahit sa maliit 

naming makakaya...

matagal tagal din kaming naghintay.... at nakakabwisit pa... yung ibang sawsawers nadagdagan 

pa... kung sinu ung matagal naghintay... mukang hindi pa makakasama.... grrrr... pero buti 

na lang.... andun si cacut... alam niyang maaga kami dun para pumunta sa site... binigyang 

priority kami na makasama... nasakay kami kahit na nakatayo sa bus... ok lang... atleast 

kami ay sasabak... masaya na excited na medyo pagod na din. 

nagdasal kami sa umpisa ng trip...[pause] natapos yung dasal....

nakatayo ako... actually kami... XD nakakangawit.. anxious sa makikita... ano kaya ang 

nandun.... may footprint kaya ng daynosaur... pero iniisip ko din... na sana makatulong 

kami.. kayanin kahit medyo pagod... konting stolen shots, kwento kwento... ako lang ang 

maingay sa amin. haayz... hindi ko din alam... pero maxadong tahimik... may tensyon... may 

tulog. 

nlex... yan na malapit na sa site... hindi ko na nalalaman kung nasan kami... wala lang... 

patingin tingin sa daan... jumojoke... parang wala lang... sila jemil at mario nasa may 

harap... tinitira yung nova chips nila... pinasa naman... nakaramdam ata... kaso hindi din 

ako kumuha... baka mauhaw ako eh... nung maputik na yung daan... lumipat ako sa may pintuan 

para mas makita ko ng maayos. 

crap! maputik nga ...waw,.. may tsiks na dumaan... tapos maputik ulit.. madumi ang daan... 

magulo... naglilinis ang mga tao... matatagalan pa... pero kaya.. yung mga sasakyan binaha 

din... kalunos lunos. hindi magandang pangitain... at... wala pa kami sa site.

nag stop over... may sumakay... taga site... tuloy ulit and drive.... kaso hindi sinara yung 

pintuan... parang kunduktor tuloy ako ng bus... gumatong pa si jemil na bidang bida daw 

ako... XD.... may sumigaw na ale sa labas... 

ay adamson! punta ba kayo sa site? maputik dun... sabi ni ate na may dalang kaldero

ngiti lang ako...

taga site nga sila nakita ko sila dun eh

dumami na yung mga tao. yan na ang site.... sa bungad medyo malinis pa eh... bumaba na kami ng bus at tumambay lang ng konti... tapos naglakad na papunta sa base... isang open lot... may sumisigaw na na

salamat kahit na wala pa kayong nagagawa...

anu ba naman yan... ang pupogi ninyo at pinapaaral kayo ng magulang ninyo tapos tutulong lang kayo dito sa amin.. at mapuputikan [paxenxa na hindi accurate yung memory ko eh...hindi  ko matandaan yung sinabi pero samting layk dat]

yun... excited kami at ibababa na sana namin yung mga relief goods na ni repack namin... kaso pinapabalik... mamaya pa daw yun. bago umalis... so ayun... nag briefing muna... ang gagawin namin eh pupunta sa mga bahay bahay... tapos checheck kung may mga injured at ieendorse sa aming mga nurse... tapos kamustahin yung mga nandun at nasalanta... ang balik sa base ay 6:15

so ayun na... nag aassign na ng mga lugar... buddy buddy daw para hindi magkawalaan at para mas madali mamonitor. maputik talaga at may tendency na mag super slide kaya alalay lang sa paglalakad... naaalala ko tuloy nung highschool days... larong soccer sa isang maputik na field... so tuloy... lakad lakad... maraming hindi na ata mapapakinabangang damit na nakakalat sa labas... may mga bahay na walang laman... na assign kami sa lot 18..  sila ate wilma at juliet... sa labas ng bahay nila andun yung apo ata... o anak... hindi ko madistinguish eh... pero yun... 

noong una naghesitate pa kami pumasok... pero wala akong hiya pati na yung kasama ko.. kaya pinasok na namin yung bahay...pero in a good way... hindi para tumira ng gamit... 

kita sa lagay nila yung hirap... pagkalumo sa mga pangyayari... 

una sa lahat. puro babae sila... asan yung mga asawa? ewan ko lang

pangalawa. walang tubig. kailangan pa nilang umigib sa poso na babayaran pa nila, o kaya naman mag pupunta sa improvised falls sa malapit na pader ka may factory ng tela...(yung pinaghugasan ng mga tela pero ok lang naman daw... kasi malinis)

yung kariton nila na pang igib sana ng tubig... hindi daw sila sigurado kung tinira o natangay  ng baha na may putik... pero may intuition sila na tinangay yun... TINIRA! linsyak na mga tirador yun... kahit sa mga panahon ng sakuna... hindi nakalimutan na magsalba ng gamit... ng iba..

at

pangatlo... lahat ng gamit nila nabasa sa lagpas tao na tubig baha na rumagasa kung san. 

at may alipunga pala sila dahil sa matagal na pagkababad sa putik. walang din silang pagkain dahil walang nahingi sa may skul na malapit

yung nagbigay daw ng relief goods bago sa kanila. nilampasan daw sila.kaya un tomguts na yung mga bagets (wTH? was wid da sentensing) .. naawa kami ni jemil kaya nangako kami na pipitik ng relief goods at kami mismo ang magbibigay... 

tinignan ko yung paligid... madumi pero hindi ako nandidiri dahil.. . hindi ako nandidiri... bakas pa sa loob yung linya kung saan umabot ung tubig.. basa yung bag na ginagamit nung mga bata... sa sahig, nakahiga at natutulog yung 2 bata... walang underwear... si ate wilma ata ... nanlulumo at mangiyak ngiyak habang nagkekwento... may orasan... hindi naman gumagana... yung mga plato at kaldero nakatambay sa isang lugar.... walang tubig kaya hindi maasikaso... yung likod ng pintuan... may kalendaryo ng tanduay... nakapose ung babae... in short... lahat kalunos lunos... hindi maipinta... hindi kaya... 

tinanong ni jemil kung ano ang maitutulong namin... 

sabi nila... wag na daw... kulang sa oras... at baka mabitin lang... kaya sabi nila... balik daw kami kinabukasan. kaso inexplain namin yung hirap ng pagsama.... baka hindi kayanin... pero gagawin namin ang aming magagawa... 

6 something na pala... fall back na kami papuntang site... pero nangako kami na babalik para sa pinitik na relief goods... so ayun nagmamadali na kami pumunta sa aming base... on the way nakita namin yung isang partner... sila mariu at arwen... ma nainjured sa site nila... nabubog.. mabentang mabenta yung si classmate nurse... maraming tinitignan... si mario takot sa dugo kaya hindi niya tinignan yung paglinis ng paa nung casualty... ako as usual naki chuchu... XD 

lumakad na kami sa site... para sa pag didistribute ng relief goods... handa na kaming pumitik... grrrr... nahuli kami.. linsyak! powtaragis... paano na sila wilma... abangan sa susunod na kabanata...

kinausap namin si mam eupenia... inexplain namin yung lagay ng napuntahan namin... hindi namin nakumbinsi na titirahin namin yung relief goods bilang daw yun nung block rep... kaya hindi pwedeng pitikin... nangangamoy anumalya... 

pero stay put lang daw kami. maya maya... si mam... 

pumitik ng nilagang itlog para ibigay sa amin 

para ibigay sa lot 18... ayus... nilagay namin sa bag namin yung mga itlog ni mam.. marami rami din un... kasya para hanggang bukas... 

yahoooo... nasolusyunan na yung aming mumunting problema... nagtransform na kami sa pagiging maaksyon dahil binigyan kami ng 5 minuto para makabalik... paalis na daw.. baka maiwan kami...hindi namin pinaalam sa iba dahil baka mag kainggitan.. masama na... 

takbo kami pabalik ng lot18... medyo delicated... kasi madilim at maputik... not to mention na may mga balakid pa.. pero go lang... the clock is ticking... nakadating kami lugar na pakay... humingi kami ng paumanhin dahil hindi kami nakapitik ng goods at itlog lang ang dala namin... 

pero nagpasalamat sila dahil kahit papaano bumalik kami at hindi nagpaasa... mission accomplished pero naiwan kami ng bus...

joke

umabot kami sa base at pag dating namin saka kami nag fall back sabay sabay... 

lahat ng pagod umurong. gutom? wala na... pawis at pagiging amoy shivaker namin lahat? ok lang sulit lahat ng oras... picture picture ang mga yagit... naghintay kami kung papaano babalik sa bus... medyo malayo at gabi...

siniksik kami sa van... para makapunta sa bus... ok lang... lahat everything is good... pagod kami... tiklop... pero sulit....

maswerte kami... kami yung may lakas tumulong...

hindi nasayang yung panahon na walang pasok... inilaan namin kahit konting lakas namin sa araw na iyon... hindi kami tumiklop at kinaya namin... 

solid! 

\m/

"there are no accidents" master oogway

there are no accidents [ si pepeng pumektus... wag ka nang babalik ha... please ]

kailan mo ba malalaman na mature ka na? hindi naman sa nagmamadali pero parang delayed yung dating nung sa akin... natrapik ata

this is what happens

kapag may kailangang gawin pero wala sa mood... nakakaasay... sumabay pa yung tantrums ng pagkaemo ko... T.T

i don't like people who turns out to be too strong because they already forgot to be weak.

sarap maging ganito

isang maaksyong tao... isang idolo sa pagiging maaksyon to the maks!

try to open your eyes... even just once... and see how you are being unfair to me.

can a man who's warm understand a man who's cold?

consistency... that's what i am lacking

typhoon ondoy.wmv

no infrigement purposes... created to raise funds. have a look

magsusulat ako, guguhet ako, pero hindi para sa sarili ko... para sa ibang tao.

when dragonflies fly near the tree

so andito nanaman ako sa harap ng computer. type type type... mainit ang ulo dahil sa napanood ko sa tv...

yung vice mayor na nakatira sa decastro village (lalaki at medyo may edad pero kaya pa eh) nakisakay pa sa rubberboat na nilaan para sa mga bata at babae at may sakit... yung tubig kayang lakarin ng lalaki...

ang kapal ng muka mo parekoy... ung mga kagaya mo ang hindi nirerespeto. baka nasapak ko na yun eh.

nanggaling ako kanina sa puregold agora. balak ko dapat humiram ng vcd sa video city... pinapahiram ako ni mama... wala akong choice kahit na wala ako sa mood manood... magchecheck din dapat ako ng balance sa malapit na bdo atm.

maraming naglalakad, maraming may dalang supot, busy medyo magulo. hindi normal

lakad pa... maraming nakapila sa atm ng ibang bangko... hmmm handa na akong pumila. kaso pagdating ko sa may atm, walang pila.... sarado, may problema daw sa koneksyon so inaadvice nila na pumunta sa broadway... malapit lang kaya hindi ako pumunta... baka abutan ako ng gabi... so tuloy lang sa video city... 

lakad lakad, kalat... oi may kalat pa... aw... meron pa ulit... yung mga kalat na yun ay mga tumpok ng basura. yung agora wet market na located sa ilalim ng puregold. sarado pa din. puno pa ata ng tubig, ang masaklap may mga bangkay daw sa ilalim nun. ngayn ko lang nakita yung bakas ng baha... mataas pala talaga. kung nandun ka sa baha... lulubog ka. yung wet market nasa plaza na... konti lang ang tinda. marami ang bumibili. trapik... iba ang pakiramdam ng kapaligiran... may tension... 

merong mga  fire truck na humihigop ng tubig sa lubog na palengke... nakita ko yung isang branch ng lbc... naglilinis. maraming sinasakay sa truck pero hindi mga idedeliver. mga basura... lakad lakad..dmating ako sa video city... oi bukas. kaso nakalagay close tinignan ko yung loob. nakakalat lahat ng mga vcd, dvd... sayang...

lakad lakad pauwi... nakauwi na ako 

hindi maganda yung mga nakita ko... mga bakas na iniwan ni ondoy.. sa amin hindi gaanong kita ang bakas pero sa ibang lugar.... posibleng 40 times ang hagupit. 

contemplate....

isip

bukas ng computer, nakita ko ung mga updates sa face book. 

mas malala... masakit man sabihin parang walangpakialam

ano na nangyari sa atin...

may pasok ba bukas?

yes walang pasok bukas...

movie marathon.

bilhin niyo ako sa friends for sale

tranformed their ugly duckling into a beautiful swan in FarmVille!

at ilan pang status tungkol sa pagibig

ano na... mga teenagers, masaklap man sabihin, dito din sa bahay ganun... 

may sarili nga tayong mga buhay... hanggang dun na lang?

may mga tutubi na lumilipad sa daan. nakita ko yung nung pauwi ako... so yung ibang hindi naapektuhan... patay malisya? 

sa mga hindi naapektuhan... hindi niyo talaga alam yung sitwasyon. hindi mo naranasan.ikaw kaya ang maglakad sa baha.. ikaw kaya ang mastranded sa bubong at kahit anong sigaw mo walang dumadating na tulong. hindi mo alam yung pakiramdam na basa ka buong araw...

kung ikaw ang maipit sa sitwasyon nila? at ang ibang tao ang sabihan ka sa muka mo na wala kaming pakialam... ano gagawin mo? ang saya no?

ang mga lalaki, pagpinakitaan ng mga babae na wala silang interes... sumusuko yan...umaayaw... madali kaming kausap...

Re-posting: Appeal to those who have access to 4x4 trucks for rescue. Please send vehicles to Greenhills Shopping Center in front of Unimart Grocery to await deployment strategy. Call or text 09209072902 to confirm your pledge. Thank you.

september 26,2009

it was a simple day. unforgettable

6:46 "ay shet late na ako!"

i remembered it perfectly, 

pagmulat ko, dali dali kong inabot yung cellphone sa sidetable... linsyak ang lamig... masarap matulog. buong gabi palang umuulan kaya masarap matulog kasi last night 7 pm tulog na ako...AYUN! malupet.nagmamadali kong inabot yung  towel ko. takbo pababa ng hagdan para mligo. nakita ko si papa na naglalaba... ligo na ako kahit malamig. yun buti nakasurvive sa paliligo ng malamig. paglabas ko ng cr. tingin sa orasan. yes! 6:52... nagdalidali na akong mag ayos ng gamit at sumibat sa bahay... 

buti nlng yung nasakyan kong bus hindi marunong umapak ng break... palibhasa walang trapik dahil walang sasakyan sa daan. ayun... naka dating ako ng skul ng 7:16... nakita ko si classmate sa 7 eleven sa may skul... naghahantay kay rachel (isang classmate din sa aming art app) YUN around 7:20 dumating din at kami ay pumunta na sa cs gate ng adamson... kami ay naghintay sa mga tao para pumunta sa venue... kasama yung isang class ni sr. so masaya kahit na walang almusal... sumakay nga pala kami ng bus na papuntang pandacan sa harap ng sm manila. jumojoke tym pa nga kami eh... pag baba namin sa may church ata ng pandacan... ayeh! naglakad kami papuntang.... ahhh... hindi ko alam yun lugar eh... para sunduin yung parang mag aasist sa amin sa venue... tapos un... malakas na yung ulan eh... saya saya... naglakad ulit kami papunta sa binabaan namin... in short were back from where we started.... tapos sumakay kami ng jeep... 2 jeep yung sinakyan namin... comedy nga eh... puno at dalawa kaming sumabit... pag dating ko sa venue basa na yung damit ko kasi malakas yung ulan...XD tumengga pa kami sa venue pagdating namin. kwentuhan, chitchat...you get the point. after sometime. nagumpisa na kami sa aming dapat gawin... ang paggawa ng mural. may naglinis, mag nagdrowing, may nagsagawa ng art class sa baba ng venue kasama ang mga tsikiting... yung isa nga naming kaclase eh nadulas pa sa hagdanan... pero in the end kahit na masakit ang balakang naging ok naman... so thats good.

drawing drawing... tapos nag check ako ng cell... sabi cancelled ung praktis para sa g.a. pati g.a. cancelled kasi daw malakas ang ulan.... it was around 11... so dapat paalis na ako sa venue nun eh... tinuloy ko na lang sabi ko pa nga eh... sr. dito na ako buong araw...marami magagawa...but...

around 11:30... sabi ng prof namin.... stop na lahat kasi daw gagawing evacuation site yung ginagawan namin... so lahat na ng kalat niligpit namin... hindi ko napansin yung oras... oo nga pala kaninang umaga pa yung ulan.... pero naenjoy ko kasi yung paggawa and it's for charity...eh di yun.. lumakad na kami... yung mga may pera nag taxi... yung iba kasama namin... wala kaming masakyan paalis sa venue... wala akong hint sa mga pangyayari at tuloy pa din ang pag jojoke... since na matagal na kaming nakatengga.... nag decide na lang kami na lakarin hanggang taft... yan na.... WHOAPAK! baha pala... kung susumahin mga 15 kaming naglalakad... masaya kahit baha at umuulan... 6 kaming lalaki kasama yung prof... tapos rest girls na.... shempre kami ginaguide namin yung mga kasama naming gurls... lahat ng streets na daanan namin pata na yung height ng baha.... maraming tumitili.... ako jumojoke pa din at kahit na mukang wasted lahat... tawa lang...tumiklop yung payong namin palabas... tawa ulit...  marami naman kami eh... yung isa namin natumba sa baha... lahat basa pati prof... tulungan..walang iwanan at may kumuha pa ng footage habang naglalakd... solid! ... durogista pero oks lang kinausap ko nga yung isang manong may dalang mga tabo eh

"kua kamusta naman ang baha at ulan"

ito ang lakas basa na nga ako eh kanina pa

kami nga kuya may payong nga, hindi naman ramdam... XD

naghiwahiwalay kami sa sa quirino station. the class, si manong na may bitbit na tabo at ako... i made friends... but then i am alone again. naglakad papuntang adamson... tubig kahit san ako tumingin.... tuhod high ang baha... nang...

nakita ko ulit si maeko (other class ng art app na kasama namin) maglalakad din pala siya papuntang dorm sa nakpil.... lakad, yes may kausap na din... ganun pa din jumojoke at natatawa naman kahit na parehas basa... dumating kami sa kanila... at nagpahinga na muna around 2 pm na yun... maraming ngyari... sandaling panahon... 

kumain kami ng lunch... recharge ako ng lakas walang almusal eh... chit chat... si ate ay isang ba... kwento kwento... mataas ang baha eh. malamig na ako... nagbihis ako ng tshirt sa cr... basa pa din ang shorts ko... sauce! ayun natpos na kami at naglakad papuntang dorm nya.. tetengga pa sana ako kaso baka lumalim pa...need to move on.... may dumaan na bus...

linsyak hindi nagpasakay! magbabayad naman ako eh... ayaw leche

so lakad lakad sa taft. padre faura. un... malapit na ako sa adamson... habang naglalakad ako

may nakita nanaman ako na naglalakad... nakisabay at nakipagusap... ok lang pero hindi siya gaanong friendly kaya nag gm nlng ako kahit baha... 

tumechnic ako eh... sa gitna na ng daan ako naglakad... sa may island... kasi.... ahhh... yun iwas na sa mga bukas na manhole at malayo sa poste. mahirap na....

may mga lumulutang na dahon, sanga, condom at kung ano ano pa. madumi yung tubig. ok lang... hindi ako nandidiri... basura ng tao... basura ko... nakalutang. pgh... lubog. mukang lawa.... pwu... hindi ko kita pero lubog din... hmmmm.. nu pa ba? pcu ata... lubog din.... oi! nakita ko na yung un station... yeh! ginanahan ako ng malupit... malapit na ulit sa stop over... lakad lakad... oooopsss. montik ng madapa... muntik lang... lakad lakad lakad... WALKWAY! yun o.... lakad lakad... ay linsyak

baha ang sv pati sa may simbahan hanggang tuhod. ayus... cge lang... nampucha... lakad lakad... oy hangin... lakad pa... yun! umabot na din sa st...

ate pwede pa cr.... estudyante naman ako dito eh.... ah, cge pero sandali lang ah.... naglakad na ako palayo ng sinabi

id mo nga pala... pinakita ko ... 

cge cge...

sumi-ar ako (kailangan ba na kasama ito?) bumalik ng st gate... nakita ko ung ka vibes ko na guard...

kuya bukas ba yun cs gate? 

oo naman

pwede lumabas dun?

shempre

ayun pumunta ako ng cs... oppps... paglagpas ng falcon bridge...shet yung estero de balete... hindi na estero... ilog na... waw nag evolve eh... dumeretso ako ng jp... baka may pag asa eh... ayun nakita ko yung s.a. ng soc sci... nagaalangan na lumusong....

klasmet. ano tutuloy ka ba?

oo naman.

ahhh ok (smiles)

lumusong na din ako.... masaklap... hanggang bewang... pupunta ako sa btmt (beneath the mango tree) ang official na studio ng banda... kakilala ko kasi yung nandun... umaasa na makakasilong... aun! sarado pati yung boarding haus nila... waw... balik ako sa adu... walang pag asa eh... so ayun... tumengga na ako sa cs gate... ayeh! 

STRANDED yan ang gm ko.... kasi yun naman talaga ako eh... hindi malakas yung loob para sumagupa kasi pagod ako kakalakad sa baha... pahinga... si kuya guard na ka vibes ko... tinulungan ako magsampay ng basang tshirt at pantalon (nabasa yung pantalon ko sa bag... basa din yun shorts ko kaya handa na talaga akong matulog sa skul) tawag sa bahay... txt konti... may stranded din sa skul niya... si udre... kilala nung iba yun pero hindi pwede ibunyag baka magalit... so ayun... nandun sa cs gate yun s.a. ng archi, 3 guard... mga dumadaan na tao... basa... yung iba magsusundo ng highschool na anak niya.. sa labas, mga tumirik na trak, tumirik na jeep, tumirik na sasakyan... lahat  tumirik na, buti na lang walang tumirik na mata ng tao... awts...

naghintay ako... tanggap ko na na starnded nga ako... 

4:15. shet nilalamig ako... basa lahat ng gamit ko... basa damit ko... malamig ang paa ko.... yung mga guards ok lang friendly... yung sumasagot ng telepono... ng adamson...nagpabili ng tinapay. nagsasaing na sa rice cooker kasi hindi daw sila uuwi. may isang classmate... emo... hindi nagsasalita... dismayado sa panahon,,, ako... nagisip isip na... uuwi ba o hindi... tanggap na stranded pero para sa akin ba ito? nag cr ulit ako (again? kailangan ba talagang isama ito?) ngayon sa cs building... walang tao... nakita ko yung muka ng isang lugar na tahimik na madalas maingay, magulo at busy. malinis, tahimik. takbo papuntang cr sa third floor... dahil sa part na yun... ayb decide...

uuwi ako...

kahit na handa ako na matulog sa cs kasama ang mga guards at ung dismayadong klasmet... -_-... siguro kakayanin naman na umuwi... 

ewan ko, may certain feeling na pinapauwi ako... kaya ko daw eh... ~_~ 

dali dali na akong bumaba... sinabi ko kay ate... 

"pack up na ako... ahhhmmm... pupunta po ako sa dorm ng classmate ko"

palusot ng gustong lumusot... aba suportive sila... go daw... kung sa tingin kong kaya pag hindi... balik nlng daw ako... suntok sa buwan kasi shure na pag bumalik ako... basa. pero tuloy lang... si classmate dismayado... kinausap ko na

oi klasmet.. san ka ba?

ahhh ako, sa may tip lang...

aw, malapit lang pala so ano? ako sisibat na

sabay na din ako, kanina ko pa pipaplano kaso. alanganin eh... wala akong payong...

ako basta ako kahit basa uuwi ako, hindi kaya dito. basa na ako... lalamigin lalo ako. kaya imbis na mag paabot ako ng gabi... batsi na ako, kasi hindi ako sigurado na bababa tong baha bukas eh.

sabay na ako... magshoshorts n din ako

ayun! si klasmet dismayado ang kasama ko sumagupa sa second part ng adventure. hindi lang talaga siguro makapal ang muka tulad ko kaya hindi nag sasalita... umalis kami ng adamson... baha sa san marcelino. hanggang bewang... pero tuloy lang ang lusob... wag makakamali na sumuko. kasi kapag kahit konti na pag aalinlangan baka kung ano mangyari sa amin sa gitna ng dagat. as usual sa gitna ng daan ang tinatahak namin sa parehas na rason. si lester zaragoza ata yung name (klassmet emo) ece student... so kwinentuhan ko siya at inencourage sa course niya

magshift ka na... 

joke lang. shinare ko ang mga totoong experience ko sa kurso at sinabihan na kailangan niyang yakapin ang pagsosolve. hindi madali at hindi biro ang tatahakin mo. kailangan buo ang loob at desidido. nakalampas na ng matinding baha parang pupulikatin pero tuloy lang... lakad lakad. kwento kwento... hindi ako nainip, hindi humina ang loob... kaya yan... susulong talaga sa baha... andyan na... nakadating na siya sa paroroonan niya... lumingon kami eh... ako? 1/4 ng pakikibaka... lakad lakad... stranded stranded... baha, ilog, sapa at ocean... lahat bodies of water. cge lang... walang aayaw. think positive... kahit na nag iisa, walang kasama... isa lang ang nasa isip. pota... kahit na anong mangyari... titibagin ko to kahit malapit nang dumilim... kaya yan...

sa may mendiola... yes malapit na akong lrt... nagpapasakay kaya sila ng basa? lakad lakad... ang daming naglalakad... naramdaman ko na lang na... bumibigay na yung sira kong sapatos. shet... parang going merry... sabi niya sa akin kaya ko pa... lakad lang... tangna... solid talaga. may dumaan na truck ng softdrinks... marami nakasabit... tinanong ko yung isang nakasabit... 

manong pwede pang sumabit? 

oo lika, sabit na... 

yun kumapit ako sa isang rod sa may likod...shet hindi makaakyat... bigat na ng bag ko eh... may payong pa... talon talon... tangna hindi kaya... buti nlng inabot ako ni manong... tinulungan ako... yes umandar yung truck, tapos huminto... gumitna, may sumabit ulit at naapakan yung paa nung isang ale

aray ko paa yan

ay sori po

yung isa gumatong... akala daw luya... linsyak comedy eh

umandar na ulit yung service. umabot sa legarda... legarda na ako! yes (kahit na konti lang yung inandar ng truck... yung truck papuntang bustillos. sabi ko kay manong na kapwa ko nakasabit at tumulong sa akin

kuya dito nlng ako... lrt ako... salamat po

ngiti lang si manong...

tumalon ako sa truck (splash)... nakikita ko na yung lrt.. walang ilaw, shet baka hindi nagpapasakay o walang kuryente... pero tuloy pa din... nandun na ako eh... maraming sasakay... chineck un bag ko... aba... parang makakasakay ako ah.... pag akayat... tinanong ko yung kasabay ko... nagpapasakay po ba sila ng basa (kahit na basa ang marami... nabobo na ata ako dahil sa tubig baha) 

oo nagpapasakay sila ng basa. 

may byahe po kaya?

oo hindi naman brownout eh

yes makakasakay na talaga...pag akyat ako ng station, pinadiretso na kami ni manong guard ng station

"wala na pong ticket, diretso na po kayo. sa station kung saan po kayo baba, dun po kayo magbayad"

diretso sa taas. hintay ng tren. maraming tao... pagdating ng tren... siksikan... hindi na ako makasiksik... pero kumumpas ung guard na pumasok ako sa tren. nag give way ang mga tao... nakasakay ako, tnx god... makakauwi na ako... masaya... crap.. ibang pakiramdam...pero nung nakita ko yung dadaanan ko... halos maiyak ako... daming stranded. dumaan ng nagtahan, baha at may mga truck na ng militar. pureza, baha. stranded lahat ng sasakyan sa flyover at walang makadaan na tao... malamin... lagpas bewang... altura... baha... maraming stranded.. waist high ang baha... sta. mesa... nakakaiyak at kalunos lunos... walang makadaan kahit truck... baha at muka nang ocean... hanggang leeg ang baha. yung iba nasa second floor na... sm centerpoint maraming stranded... sa uerm, baha. lubog yung mga sasakyan... wala akong makitang tao. yung ilog malapit dun... umapaw na ata. dahil yung mga bahay sa gilid eh talagang wala ng makitang first floor... 

parang day after tomorrow ang eksena... nakakaiyak, nakakapangilabot...

station ko na... ok lang na mastranded ako... atleast malapit na sa bahay... pero nakita ko. walang baha... mataas pala talaga ang part namin... maiiyak na talaga ako kasi ang swerte... makakauwi ako at maiboblog ko ang nangyari sa akin... complete day was a gift... an experience... 

excited akong makauwi, maiyak iyak nagpapasalamat sa diyos. dumating ako sa bahay. madilim. sakto lang. umabot... salamat po talaga lord... hindi ako nagsasalita tungkol sa diyos sa madla... ngayon lang. 

basa lahat, shorts, jacket, pantalon, bag ko...buhay pa yung cellphone, yung soundtrip ko. buhay pa ako... yung iba. naglakad sa maduming lugar. hindi biro ang pinagdaanan ko at hindi biro ang dinadanasan ng mga nasa marikina... marami nawalan ng buhay... marami nasiraan ng sasakyan.. maraming natataranta. maraming malungkot...ang dami kong naging kakilala... pwedeng kaibigan... kung sa mga taong nagpapatakbo ng lahat parang isang skirmish game lang ito... subukan ninyo lumusong sa baha... try lang... 

salamat po sa lahat parekoy... may mga namatay... may baboy na naligtas sa bingit ng kamatayan... si ondoy? bagyo yan... ano ba ang mangyayari sa atin pag katapos nitong pangyayari na tila ay wala sa iba pero sa iba ay masaklap na pangyayari...

maraming stranded. maraming nawalan ng bahay... maraming na stranded sa lrt stations...sira ang mga sasakyan... 

ako... wala akong magawa... wala akong pera, walang kagamitan... 

dasal lang ang kaya kong gawin...

dasal...

september 26,2009 date ngayon... <sigh>

eventhough you can't see god. why do you think that he exist? no further discussions... the answer is faith

SIGNS

a short film... thumbs up

paxenxa na muka lang akong gago... ^_^

untitled

there was a girl that has a pretty face

that no one can match around her place

liked by all; talented, witty and smart

put together like a piece of art

on the other, there's also this boy

he is misjudged; his presence brings no joy

he is silent, solitary and weak

traits that you cannot be proud to speak

the time had passed like any other

the hot and cold don't seem to bother

but destiny is tired, it wants to play

meeting of this two; it makes a way

in a library, home of a busy mind

the souls of the two will seem to bind

the weak seated opposing to the perfect

he is busy drawing; nothing to expect

but as time pass that boy seemed to find

a beautiful face that seem to shine

the cold start to sweat; uneasy at his seat

'cause for once in his life that heart began to beat

the boy began to smile; even for a while

that feeling began to pile, it was not his style

his eyes is fixed, all he can do is to stare

but the girl is in a bad mood, she replied with a glare

the girl seemed to be angry she walked away

and the boy was left alone, he decided to stay

a notebook was left by the girl on his dream

he took it and left with hapiness like a stream

history repeats; they met again at that place

the boy glimpsed at the beauty of that face

today it seemed different, she's glad and not irate

the boy's scheme will be successful, he thinks, at this rate

the dark stood up, and began to walk away

the light just looked, and decided to stay

he left a notebook that looks familiar

it's mine she thought, that boy is so peculiar

there is a note posted on the cover

"look at the back", there is something about to be discovered

the girl smiled like never before

it was beautiful, it can never be ignored

in a place so warm there's was this boy

others misjudged; his presence brings no joy

he is silent, solitary and weak

traits that you cannot be proud to speak

th owner of the place was a girl with a pretty face

that no one can match around her place

she was appreciated more than like any other

by a person they thought was not going to bother

yohohoho

i'm off.. gonna isolate myself. i won't visit some sites for a while... even my ym.. ^_^

what do you fight for and why?

hingang malalim

tae naman. paano ka sisipagin na gumawa ng mas maayos kung sa effort na binibigay mo ngayon eh hindi ka mabigyan ng kahit konting respeto. 

manhid lang eh. 

tapos mag rereklamo pa?! eh bakit yung_______ , __ lang yung grade?! waw. bangis talaga... 

nakakawala talaga ng gana... 

ngayon na momroblema ako kung saan huhugot ng lakas...

leche....

panira ng momentum, kahit kailan!

im just a stranger and i'm both blind and cold. but still i can see the beauty of your face and feel your heartbeat. how did that happen? no explainations, it just happened.

T.T

sometimes you've got to question several things. 

why do you have to do good?

then after that, when you've just conquered that and you've done good. the next question will pop again

why does everything have to end specially those good?

you've done your part. i guess, those million people that you've moved. those who you've help, and even those who did'nt know you. all they mourn for a loss. those days nearly seemed as weeks of mourning. 

good things come to an end. actually all things, we have just to accept and give everything. we have got to let go. 

may you rest in peace and be happy. 

Maria Corazon "Cory" Sumulong Cojuangco Aquino

January 25, 1933-August 1, 2009

even the heavens mourn

freedom has no limitations. only consequences

bet your life on it.

how foolish my weak heart is... argh!

pag may kapangyarihan ka. anong gusto mong gawin?

hell... you need to move.

need to move

crap.... galaw ka na pls.... T.T

may part 3 ang transformers. lalabas si megatren ang kambal ni megatron na pinsan ni mega mall at tita nila si sharon cuneta

truth lies within the lies

wake up everyone.

walang sense

RULES

1. Put your music player on shuffle

2. For each question, press the next button to get your answer

3. You must write the song name down no matter how silly it sounds

 

 

if someone says “is this okay” you say?
x. behind a paper wall- imbue no kudos
 

what would best describe your personality?

x. my heroine- silverstein

 

what do you like in a guy/girl?
x.i'll still be loving you- sabado boys

 

how do you feel today?
x.i'll be - goo goo dolls

 

what is your life’s purpose?
x. ikaw lamang- sitti navarro

 

what is your motto?
x. 12 stones- various artists

 

what do your friends think of you?

x. four seasons of loneliness- sabado boys

 

what do you think of your parents?
x.A.I.D.S.- kamikazee
 

what do you think about very often?
x. time will reveal- sabado boys

what do think of your bestfriend?
x. so far away - staind

 

what do you think of the person you like?
x. assertion - typecast

 

what do you think when you see the person you like?

x. until the day i die- story of the year

what do your parents think of you?
x. the fight is over- urbandub
 

what will you dance to at your wedding?
x. we'll never have to say goodbye- sabado boys [oi pwede]
 

what will they play at your funeral?

x. oxygen- new found glory [ bwahahaha ]

 

what is your favorite hobby/interest?
x. i just can't let go - sabado boys

 

what is your biggest fear?

x.12 stones- various artists

 

what is your biggest secret?
x. anthem of our dying day - story of the year

live

it's been a while ~ staind

medyo matagal na nga akong nagblog. just finding something. everyone, everything has it's own time. very complicated kasi maraming pasikot-sikot at marami talagang daanan. mahihilo ka dahil sa mga pwedeng mangyari. 

i remember those days, when all seemed to be so easy. when the world's weight was just a line heavier than that of a feather. but as time passes. wrong roads seem to be those that one chooses. again time, it became so heavy that that certain one carelessly had been crushed under. it's hard. so hard that i almost popped out. no one believed. no one cared because from the start. no one is willing to understand the one that must be understood. the intention of those others are for there own good only. for there growth. in those times

"i am for eveyone, but is there anyone for me?"

all blind answers that by all means willing to forget. there are some, appeared. seemingly to help, but then, is this really true? those days are the extremes that seemed to be just a cotton, but inside, a small spec that is going to bury you alive. and when you're done in there eyes. it's over. 

there you are right now, face down, with your knees. shouting out loud, but no one is there to listen, all are just passer's by looking down on you. some only for the good times, and for some...

maybe somethings are not real. it was just a flick of a wild imagination. 

that all things are not meant to be used forever. 

it's all there. 

once i used a pencil to describe. for a reason that it has always an eraser. it's good, a creation that is wrong as it may seem can be corrected by erasing. 

it had been a nostalgic past.

those times that cannot be erased.

i am not the one to say that is already ended with a period.

now, it's a diary. that no mess can be erased. but used to be looked at. a thing of the past. 

i remember those days, when all seemed to be so easy. when the world's weight was just a line heavier than that of a feather. but as time passes. wrong roads seem to be those that one chooses. again time, it became so heavy that that certain one carelessly had been crushed under. 

there are those. still worth to fight for. those who are from the start are there. not only for the good times. thanks i say. 

it's a struggle to stand up. but then. all you can do is to move forward.

not will be erased. but to be written. 

BLG.

It's officially our turn, and my turn has only just started. TAYO MISMO!... [official motto of BLG]